46 jaar vriendschap: iemand die er altijd voor je is

-

Vroeger liepen Irma en Ellen hand in hand naar school. En wisten ze niet dat hun vriendschap een leven lang zou duren. ‘Toen mijn vader stierf, was ze er voor mij.’

Ik was zes en ging naar de eerste klas. En raakte daar bevriend met een klein, donkerharig meisje. Zes jaar waren we onafscheidelijk. Samen liepen we naar school en naar huis, we logeerden bij elkaar (en kletsten volgens onze ouders veel te lang in bed), bedachten dansjes en toneelstukjes en Ellen schreef het volgende versje in mijn poeziealbum (ligt nog in mijn kast).

Schrob de keuken, dweil de gang
Vang de spinnen, wees niet bang
Schil de piepers, kook de pap
Dan vindt iedereen je knap.

Ik vond het geweldig bij Ellen thuis. Ze had een oudere broer en zus, en daar was ik als enig kind vreselijk jaloers op. Terwijl zij zo met mij had willen ruilen omdat ik natuurlijk wezenloos werd verwend. We hielden altijd contact. Ook toen ik honderd kilometer verderop ging wonen en werd opgeslokt door mijn gezin en werk. Op een dag kreeg ik een telefoontje: mijn vader had een hersenbloeding, ik moest meteen komen. De honderd kilometer reed ik in trance. Ik bleef maar herhalen: het komt goed, het komt goed. Maar het kwam niet goed. In het ziekenhuis kon ik hem nog net een kus geven voor hij in coma raakte.

En daar was mijn hartsvriendinnetje. Met schone kleren en een tandenborstel, waar ik in de paniek niet aan had gedacht. Elke dag kwam ze bij me langs in het ziekenhuis, tot mijn vader stierf. Als enig kind moest ik alles regelen, zij steunde me waar ze kon. Toen ik met de uitvaartverzorger alles doornam, stond ze op de stoep: “Ik zal me nergens mee bemoeien, ik ga gewoon op de bank zitten, maar ik wil niet dat je dit alleen moet doen.”

Zij en haar man maakten me aan het lachen, vingen de kinderen op, haalden Chinees en legden matrassen door het hele huis zodat we allemaal konden blijven slapen. Ze was mijn rots in de branding, het zusje dat ik nooit heb gehad. Inmiddels beleven we weer rustiger tijden en blijft het bij af en toe bijpraten. Maar na 46 jaar vriendschap weet ik: als het nodig is, zijn we er voor elkaar. Altijd. Voor Ellen schrob ik de keuken en dweil de gang, vang ik spinnen en kook de pap. Met liefde.

Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.

Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.

RECENTE ARTIKELEN