Het leek ons zo’n leuk idee: Ella uitnodigen voor een borrel op de Bloemgracht. En dan gezellig met haar op de foto. Maar ja, toen kregen we deze hilarische reactie en zat er niets anders op dan de hele boel af te lassen.
- Is dat in Amsterdam?
- Waar een mens niet kan parkeren?
- En allemaal vuige types rondlopen?
- (… googelt Bloemgracht).
- Mijn god, het is in de Jordaan – weet je wel hoe ordinair het daar is?
- Wat als een volkszanger een lied aanheft?
- Ik heb trouwens niks om aan te trekken.
- En ik ben helemaal niet fotogeniek.
- En veel te dik en te lelijk om op de foto te gaan.
- Weet je wel hoeveel tijd zoiets kost?
- En hoeveel deadlines ik heb?
- Waarom kunnen redacties niet gewoon op een bedrijventerrein langs de A1 zitten?!
- Met een parkeerplaats voor de deur?
- Hoe moet ik nu stralend op de foto als ik vermoeid en verhit binnenrol, jankend van drie uur rondjes rijden?
- Er is vast een stylingthema. O god, laat het geen jeans zijn.
- Ik heb nog nooit jeans gedragen en ik ga er ook niet aan beginnen.
- Dichtstbijzijnde parkeergarage is… nergens.
- Niet dat ik in parkeergarages durf, tenzij ze permanente bewaking hebben.
- Wat als de andere Saartjes me nu niet leuk vinden?
- Ik val natuurlijk genadeloos door de mand.
- Nooit meer werk…
- Vriendschappen op de klippen…
- En ik ben ook al helemaal niet cool, alleen maar dik en vijftigplus.
- Ik dacht toch echt dat ik in die 138 stukjes wel duidelijk heb gemaakt dat ik mensenvrees heb.
- En dan word je nog gestraft met een borrel ook.
Kortom, ik kom. Maar onder protest en met diepe angsten en vol wrok en vrees en angstzweet. En alleen als ik achter de redactieficus mag staan met een bitterbal.
Lees ook: Ik ook van jou: man komt thuis na een borreltje
