Een boekenkast vol boeken: Edith kan er geen afscheid van nemen. Een e-reader komt er bij haar niet in en wel hierom:
- Vanwege een verhuizing gaf ik op mijn vijftiende al mijn kinderboeken weg aan het buurjongetje, sindsdien kan ik geen boek meer wegdoen
- Een lege boekenkast is een lichaam zonder ziel en valt niet op te vullen met beeldjes, schilderijtjes en andere prullaria
- Ik lees iets in de krant, zie iets op tv, hoor iets op de radio en dan denk ik aan die ene schrijver, aan een boek, aan een citaat en ja hoor, het is even zoeken, maar daar staat het in mijn boekenkast
- Ik heb er dan ook een vreselijke hekel aan als mensen geleende boeken niet teruggeven
- Ik leen ze ook niet meer uit, tenminste dat zeg ik altijd, en dan doe ik het toch.
- Geen boekenleggers voor mij. Een boek wil gelezen worden en dat mag best worden gezien.
- Dus vouw ik een hoekje onder aan de bladzijde waar ik ben gebleven
- En omdat ik het fijn vind om al etend te lezen, belandt er soms per ongeluk een flintertje kaas op een bladzijde, of smeer ik er ergens een gele vlek kipkerriesalade in.
- Als puber moest ik verschrikkelijk lachen om de conference ‘Boeken lenen’ van toenmalig cabaretgezelschap Don Quichocking (wie kent ze nog?) Nog steeds te beluisteren op Youtube: ‘ook al keek ik er vreemd van op toen ik Portnoy’s Complaint terugkreeg met een lever van anderhalf ons. Rauw!’
- Ik hou van de ruggen van boeken in de boekenkast, glad en smekend om gelezen te worden of juist gelezen met ribbels als ingesleten rimpels.
- Hoewel ik geen boek kan wegdoen, lees ik een boek maar één keer, wat eigenlijk zonde is.
- Want ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee meer waar al die boeken over gaan die ik langer dan twintig jaar geleden las
- Hoewel er ook weer genoeg zijn waaraan ik herinneringen koester, zoals aan mijn eerste Stephen King waardoor ik de bus voor mijn werk in Haarlem miste, Verzamelde Werken van Jan Arends waarvan ik al zwaar van onder de indruk was voordat de man zo’n cultheld werd, Christiane F in de tijd dat we hier nog junkies hadden, maar ook de omnibus van Joop ter Heul die bij mijn zus op de kamer stond maar nu bij mij. Bridget Jones’ Diary dat mij al troost gaf voordat de film uitkwam en de Gifhouten Bijbel van Kingsolver waarbij ik me voornam dat als ik ooit een boek zou schrijven het zo’n boek moest zijn.
- Maar ik neem me altijd voor om ze op een dag weer te herlezen, zoals Een Man van Oriana Fallaci, Cancer Ward van Solzhenitsyn, Is dit een Mens van Primo Levi of Ken Follett, die ik een pulpschrijver vond, hoewel ik zijn roman De Kathedraal van meer dan duizend bladzijdes ademloos uitlas.
- En dan zijn er de Engelse pockets van John Grisham, Michael Crichton en Kathy Reichs, ze staan er al jaren en ook al weet ik dat ze nooit meer lezen zal, wegdoen is geen optie.
- Want dan gaat mijn blik weer over al die ruggen in de boekenkast met grote en kleine letters, gekleurd of niet, in verschillende lettertypen: een feest voor het oog
- En dan pak ik er zo’n boek uit, de bladzijdes zijn al wat vergeeld, hier en daar tref ik een vouwtje aan of een vetvlek en dan weet ik dat ik dat boek gelezen heb en dat het deel uitmaakt van mij.
- Van wie ik ben en wat ik weet
- Dus kom bij mij niet aan met e-readers met alleen letters die van al die unieke verhalen toch iets steriels maken.
- Het papier, de inkt, de kaft, de papieren bladzijdes, onvervreemdbare onderdelen van een verhaal, mogen best met gewicht in je handen liggen
- Want tenslotte is elk verhaal uniek
- Dan sleep ik nog liever tien kilo boeken mee in mijn bagage
- En maak ik me ondertussen wel zorgen over hoe het moet als ik dood ben, dat er dan een shovel aan te pas moet komen om al mijn boeken bij het vuil te gooien, een roemloos einde tegemoet.
