Ha, telefoneren in de jaren zestig, zeventig, tachtig. Toen je nog alle nummers uit je hoofd kende en naar de telefooncel rende als je niet wilde dat je vervelende broertje meeluisterde.
LEES OOK: 19 herinneringen aan de goeie, ouwe lagere school
- De loeizware, zwarte, bakelieten telefoon aan de muur in de gang van mijn grootouders. Kinderen mochten er alleen maar naar kijken.
- Het rinkelen hield net zo lang aan tot iemand opnam. En je hoorde het geluid door het hele huis.
- Een nummer draaien in de ronde zwarte schijf ging heel traag en langzaam.
- Gelukkig waren telefoonnummers nog niet zo lang in die tijd.
- Telefoonnummers van thuis, de buren, familie en vriendinnen kende je gewoon uit je hoofd.
- De grijze kunststof telefoon op een apart tafeltje in de woonkamer, was spuuglelijk maar och, wat waren we blij met dat moderne ding.
- Op het plankje onder dat tafeltje lag het telefoonboek. Daarin vond je het nummer van die leuke jongen op school die je nooit durfde aan te spreken (laat staan dat je hem zou bellen).
- Je belde met vriendinnen willekeurige nummers uit het telefoonboek en lag dan in een deuk als iemand opnam.
- Privé bellen was er niet bij, iedereen thuis luisterde mee.
- Nummerherkenning bestond nog niet, je had geen idee wie je belde tot je opnam.
- Later kreeg de telefoon een verlengsnoer, zodat je hem mee naar je kamer kon slepen.
- Maar ook daar kon je niet ongestoord bellen, want dan was er wel weer iemand die schreeuwde dat je op moest hangen.
- Er kwam later een tweede toestel bij en sindsdien moest je oppassen dat je zus niet meeluisterde als je belde met je vriendje.
- Internationaal telefoneren was een gewichtige en dure aangelegenheid. Werd er met je oom in Amerika gebeld, dan moest iedereen muisstil zijn.
- Als je privacy wilde liep je naar de telefooncel op de hoek, een bedompte hokje waar het stonk naar sigaretten en verschaald bier.
- Als je genoeg kwartjes bij je had, kon je er lekker lang bellen en schuilen voor de regen.
- Maar niet als er iemand buiten wachtte die geïrriteerd op het raam sloeg.
- De hoorn in de telefooncel was vet en viezig van al die andere oren die eraan hadden gehangen. Je klemde hem tussen je schouder en oor als je iets op een papiertje probeerde te krabbelen.
- Er hingen telefoonboeken in de cel maar altijd was de pagina waarop je dat ene telefoonnummer kon vinden eruit gescheurd.
- Dan moest je een centraal nummer bellen om het telefoonnummer op te vragen en dat kostte dan weer een extra kwartje.
- Het eerste antwoordapparaat was een log apparaat met een audiotape die je voor- en achteruit kon spoelen om de ingesproken boodschappen te beluisteren.
- Ineens was er de mobiele telefoon. Een zwaar ding met een kleine antenne die gewichtig kijkende mannen met zich meezeulden. Je kon er alleen mee bellen en later een sms versturen en een spelletje Snake doen in blokkerig zwart. En wat Chriet Titulaer ook voorspelde, niemand, echt niemand kon zich iets voorstellen bij een wereld waar iedereen een smartphone zou hebben.
BLIJF OP DE HOOGTE VAN SAAR!
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief
