In de zomer naar Dubai, Curacao of Thailand en in de winter nog even naar de sneeuw? Daar droomden we veertig jaar geleden zelfs niet eens van (niemand had ooit van Dubai gehoord. Echt niemand). Dat we eens per jaar met de auto op pad konden, was al hartstikke luxe.
- Het vakantiegevoel begon al op school. De laatste dag van het jaar hadden we geen les, maar apenkooi. Een soort tikkertje, waarbij je in touwen moest hangen en op gymtoestellen moest klimmen. De rest van het jaar haatte ik gym, maar apenkooien was leuk.
- Je kreeg een rapport mee naar huis. Altijd spannend of je wel over was naar de volgende klas.
- Vrijdagmiddag kwam je thuis, en was je moeder al druk bezig koffers in te pakken. Die altijd zo vol zaten, dat je er op moest gaan zitten om ze dicht te krijgen.
- Zaterdagochtend vroeg vertrokken we. De uitdrukking ‘zwarte zaterdag’ was nog niet uitgevonden, maar het bestond al wel. In Duitsland (we gingen ieder jaar naar Oostenrijk) kropen we van file naar file.
- Omdat ik enig kind was, gingen we met drie families (dan had ik speelkameraadjes) en dus ook drie auto’s. Onderweg raakten we elkaar kwijt (mobieltjes bestonden nog niet), dus dan was het wachten op de parkeerplaats tot iedereen weer bij was.
- In de auto stond een koelbox met gekookte eieren, broodjes en appels en mijn moeder had een thermoskan koffie aan haar voeten staan.
- Overal waren koffers en tassen tussen gepropt, want er moest veel mee. Bikini’s en warme truien, en natuurlijk Douwe Egberts koffie. Mijn vader lustte niet van die vieze buitenlandse koffie.
- Mijn vader reed (mijn moeder had geen rijbewijs, zij las kaart. Dat hun huwelijk dat overleefde, was een klein wonder. Want iedere afslag die we misten, was uiteraard haar schuld.
- Ik zat achterin, verdiept in mijn Tina vakantieboek (waar toen nog nooit seks in voorkwam. Naar een jongen kijken was al het toppunt van spanning).
- Gordels hoefde je nog niet om.
- M’n vader stak achter het stuur af en toe een sigaret op, want roken in een kleine ruimte met kinderen was toen nog oké.
- Het was altijd afwachten waar we precies terecht kwamen, want boeken via internet kon nog niet. Je moest toen afgaan op advertenties uit de krant of of aanbevelingen van bekenden.
- In de hele vakantie kwamen we geen scherm tegen. Geen telefoon, geen tv, geen computer. We vermaakten ons met plastic jeu de boulesballen in een soort plastic mandje, badmintonrackets (met extra shuttles, want die bleven nogal eens in bomen hangen) en een voetbal. En toch verveelden we ons nooit.
- Bij aankomst op ons vakantieadres verstuurden we ansichtkaarten. Liefst al op de eerste dag, anders waren wij eerder terug als de kaarten.
- Met daarop een zonnetje met 30 graden. Om iedereen thuis jaloers te maken.
- Ik mocht een souvenirtje uitzoeken. Het allerliefst wilde ik zo’n weerhuisje, met een mannetje en vrouwtje die om beurten naar buiten kwamen. Een mannetje voor slecht weer, een vrouwtje voor goed weer.
- De hond zat achterin bij mij en werd al-tijd wagenziek.
- Als er echt iets bijzonders was, moesten we vanuit een telefooncel naar huis bellen.
- Als we uit eten gingen, bestelde mijn vader altijd gebraden kip met friet. In Nederland én in het buitenland. Hadden ze dat niet, dan was het een slecht restaurant.
- Mijn ouders dronken ‘s avonds gezellig een biertje of een wijntje. Daardoor had ik opeens geen bedtijd meer (zolang ik me rustig hield).
- Bij terugkomst brachten we de fotorolletjes weg om afgedrukt te worden. Uiteindelijk bleken ze dan vaak wazig of raar van kleur. Wat mijn ouders er niet van weerhield om speciale avondjes te organiseren om de vakantiefoto’s te bekijken.
