Barbara is nog maar net vijftig. En toch begint alles uit elkaar te vallen. “Is dat nou de houten vloer die kraakt of mijn knie?”
Ik was dus opeens bij mijn huisarts vanwege een pijntje. Ja, je hoort het goed – een pijntje. Niet een gebroken schouderbeen van het snowboarden. Of een verstuikte enkel omdat ik na een avond doorzakken in de tramrails bleef hangen met mijn fiets. En het was ook geen baby die al drie dagen koorts had, waardoor ik als bezorgde moeder toch maar weer naar het spreekuur ging.
Nee, een pijntje dus. Mijn eerste ouwewijvenkwaaltje. Ik kwam in het gesprek niet verder dan: ik heb al een paar weken pijn aan mijn arm en mijn zwager denkt dat het een ontsteking is en dat ik een spuit moet hebben. Ik ging er vanuit dat het met één spuit in een keer over zou zijn. Zo, zat ik daar even helemaal naast. De arts liet me allemaal bewegingen maken en toen moest ik naar de fysiotherapeut en heb ik een hele serie oefeningen gekregen die ik ook nog trouw doe, want o, wat doet die schouder pijn.
Nou, dat bleek dus het begin van het einde, want toen ging ik erop letten. En liet het me niet meer los hoe mijn lichaam aan alle kanten begint te rammelen.
- Signaal 1 Ik dacht: ik schroef die Ikea-tafel wel even zelf in elkaar. Nou na een kwartier bukken kwam ik dus bijna niet meer overeind. Mijn rug. Man, man. Als een gebochelde liep ik heen en weer om een schroevendraaier te halen. Rechtop staan kostte me te veel moeite.
- Signaal 2 Tijdens diezelfde exercitie (waar ik nu dus soort van te oud voor ben) hoorde ik iets kraken. Ik dacht dus dat het de houten vloer was, maar opeens kwam ik erachter dat het gekraak uit mijn knie kwam. Mijn KNIE. Een stuk bot dat daar onbedaarlijk aan het kreunen en steunen was.
- Signaal 3 Ik blijk dus opeens te snurken. Ja, ik zeg het maar gewoon: ik snurk. Soms zelfs zo erg dat ik er zelf van wakker word. Ook zie ik op het nachtkastje van mijn man oordopjes verschijnen, maar ik durf er niet naar te vragen waarvoor die zijn.
- Signaal 4 Over slapen gesproken: een slappe blaas had ik altijd al. Elke nacht een keer eruit om te plassen. Maar nu is het vaak twee keer. Megairritant: word ik om zes uur wakker – een uur voor de wekker gaat en weet ik het toch niet uit te stellen.
- Signaal 5 Alcohol drinken. Kan ik ook niet meer. Van twee glazen heb ik de volgende dag al last (zie ook signaal 3).
- Signaal 6 Ik houd niet meer van dingen die na 20.oo uur beginnen. Ja, kijk, als ik eenmaal buiten ben, uit eten en dan naar de film – prima. Maar probeer mij nog maar eens na acht uur ’s avonds mijn huis uit te krijgen.
- Signaal 7 Corrigerend ondergoed zit niet lekker meer. Ik weet niet waarom, maar vroeger liep ik er vrolijk in rond, nu drukt het mijn buik plat tot ik er draaierig van word.
- Signaal 8 Vast. Alles zit vast. En dus:
- Signaal 9 Oefeningen. Ik doe de hele dag achter mijn computer oefeningen: schouders rollen, armen in de lucht, tot grote verbazing van mijn collega’s.
- Signaal 10 Heel genant: dat ik niet meer een menukaart kan lezen zonder hulp van de lantaarn (huh, wat is dat voor ouderwets woord? Waarom gebruik ik dat opeens?) van mijn smartphone (ja, smartphone, zo heet dat toch? Of is dat ook ouwewijvenpraat?).
- Signaal 11 Dat ik dus over alles onzeker word (zie 10).
- Signaal 12 Dat ik voor het eerst een vooraf vastgelegde afspraak met je opticien hebt. Van een uur. Waarin hij even lekker de tijd neemt om alles even grondig na te lopen. Zucht.
- Signaal 13 Dat ik deze afspraak heb gemaakt op advies van mijn huisarts omdat ik klaag over hoofdpijn.
- Signaal 14 Dat je opeens een band begint te krijgen met de huisarts terwijl je haar vroeger bijna nooit zag.
- Signaal 15 Dat je na je bezoek aan die huisarts op straat staat en denkt: wat zei ze ook alweer?
Lees ook: 50+ vrouwen over hun vagina
