Weet je nog, Moederdag toen je bloedjes nog klein waren en zich fantastisch uitsloofden met tekeningen en lieve zelfgemaakte cadeautjes? Omzien in weemoed. 

Dágen ervoor werd er al geheimzinnig gedaan. Vader en ooms werden ingeschakeld om in het geheim een expeditie naar het winkelcentrum te maken ‘voor iets voor mama’.

Zakgeld werd geteld en herteld, en vervolgens bij elkaar gelegd zodat er ook nog wat over was om snoep van te kopen.

Soms waren ze zo in hun nopjes met hun vondst dat ze het bijna niet voor zich konden houden en ruzie kregen omdat de een al ‘Mama, weet je wat we voor je gekocht hebben?’  riep zodra ze in de gang stond. Meteen gevolgd door een ‘Hou je kop, jij ook altijd!’ kibbelpartij.

Ik deed dan later ontzettend mijn best om verbaasd en verrast te kijken bij de geurkaars die al sinds de aankoop in hun kamer naar chemische seringen stond te ruiken. En wel in een mate dat ik stiekem hun kamer wat meer luchtte.

Mijn favoriete Moederdag-cadeaus waren die ze zelf hadden ingepakt. Veel strikken, veel plakband, uiteraard glitter die je weken later nog terugvond. Die glunderende koppies – heerlijk.

Ooit mocht je ook ‘uitslapen’ en lag je angstvallig te luisteren naar de geluiden uit de keuken waar een Moederdag ontbijtje op bed werd bereid.

Ook omdat je wist dat je het straks zelf allemaal zou moeten opruimen.

Maar zo lief: een kopje koude thee met een voetbad, een beschuitje met hagelslag en natuurlijk een cadeautje.

Juffen wereldwijd vermaken zich volgens mij kostelijk met het verzinnen van de meest vreselijke fröbelwerkjes.

Ooit vol trots aan mij gepresenteerd en uiteraard met veel ‘ooh’s’ en ‘aah’s’ aanvaard: een zelf gekleide asbak (niet dat ik rookte, maar het was destijds nog wel in zwang). Een ketting van kakelbont geschilderde pasta penne die ik zelfs naar mijn werk heb gedragen onder de dwingende/hoopvolle blikken van de maker. En een loodzware dakpan met daarop ‘Vamieli de Jong’ geschilderd, mét bloemetjes. Dit kunstwerk heeft nog jaren tegen de voorgevel geleund.

Moederdag was toen nog kruimels in bed.

Nu kun je uitslapen wat je wilt, het is al heel wat als je pubers voor twaalf uur beneden zijn, laat staan dat ze beseffen dat het Moederdag is.

En kettingen van pasta maken ze al helemaal niet meer voor je.

Niet dat een doosje bonbons niet geweldig is, hoor. Maar laat ik het zo zeggen: het is een niet helemaal onbaatzuchtig geschenk van de gulle gever die zelf dol is op chocolade.

Vorig jaar ben ik daadwerkelijk blijven liggen en kreeg zowaar weer ontbijt op bed. Koffie, de krant, een gekookt eitje en een mand afbakcroissantjes die de pubers met smaak zelf leegaten. Toch weer kruimels in bed, maar het was wel reuze gezellig. En voor herhaling vatbaar, ik ga deze post even aan ze forwarden.

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!