We weten het inmiddels wel, we hebben geen enkele privacy meer in deze digitale wereld. Maar Edith keek er toch wel even van op toen er een berichtje kwam uit Ghana van iemand die alles over haar leek te weten.
LEES OOK: Hoe Google Maps Edith tot razernij drijft
Tien uur ’s avonds, Amsterdam. Op de fiets. Heb mijn oortjes in en luister naar muziek. Ter hoogte van het Concertgebouw steek ik de kruising over en ineens, abrupt, stopt de muziek. Het snoertje dat vastzit aan mijn iPhone hangt doelloos in de lucht. Ik tast in de akelige leegte van het tasje om mijn schouder. Mijn iPhone is weg.
Dat gebeurde vier jaar geleden. Ik heb me altijd verbaasd over de diefstal. Het moet een magisch kunstenaar zijn geweest, op een scooter of een fiets, die naast me reed en in een vloeiende beweging mijn telefoon uit een tasje stal dat zo klein was dat ik zelf al moeite had het ding erin of eruit te wurmen. In mijn hoofd was het een scooter, die ik niet hoorde vanwege de muziek, met daarop ongure types, professionele dieven die nergens voor terugdeinzen. Maar weten doe ik het niet. Want van de diefstal merkte ik niets. Nada.
Ik heb allang weer een nieuwe telefoon en ineens verschijnt daar een merkwaardig bericht op. In het Engels. Van ene Simon. Hij heeft mijn telefoon te leen gekregen van een telefoonreparateur in Ghana waar hij woont. Hij is fraudeur noch boef, meldt hij, maar wil wel graag mijn Apple ID zodat hij de telefoon kan openen en mijn foto’s en documenten via Whatsapp naar me toe kan sturen. Gek trouwens dat mijn telefoon in Ghana opduikt, merkt hij op, want ik woon toch in Oeganda? En werk ik daar nog steeds met jongeren?
Boef, fraudeur, afperser, slechterik… schreeuwt het in mij. Hoe haalt hij het in zijn hoofd, app ik hem, en hoe komt hij in vredesnaam aan mijn gegevens? Hij stuurt me een foto met de tekst: ‘Overtuigt dit jou?’ Ik durf de foto niet te openen, bang voor een virus. En hoe weet hij over mijn verblijf, jaren geleden alweer, in Oeganda? Ik vergroot zijn foto: vriendelijke jonge man met zonnebril in kleurrijk shirt. Ik ken een Simon in Oeganda, met een achternaam, die, ja, hetzelfde is of in ieder geval op de zijne lijkt. Blijkbaar in Ghana terechtgekomen, het slechte pad opgegaan en probeert nu mijn Apple ID van me te stelen.
Simon appt me nog een foto die ik niet durf te openen en laat me weten dat hij echt geen oplichter is. Ik stuur hem een stichtelijk bericht waarin ik zeg dat hij zo’n veelbelovende scholier was en dat het me tegen zou vallen dat juist hij het slechte pad is opgegaan. Hij bedankt me voor het bericht. En daar blijft het bij. Totdat ik toch de foto’s open. De eerste is een screenshot van mijn website en cv en de ander tot mijn stomme verbazing toont het gebarsten beginscherm van mijn oude iPhone dat om een Apple ID vraagt om de telefoon te openen. Er staat ook een ‘boodschap van de eigenaar’ in: ‘Ik ben deze iPhone kwijt. Wilt u me bellen?’ Daarachter lees ik mijn eigen Amsterdamse telefoonnummer.
Dus mijn vier jaar geleden gestolen iPhone is in Ghana gevonden door Simon die ik nog uit Oeganda ken! Het is een wonder! Maar wonderen bestaan niet. Simon moet na toch wat doorvragen toegeven dat hij niet de Simon uit Oeganda is. Veel kwaad heeft hij verder niet in de zin. Hij hengelt nog wel even naar mijn Apple ID, maar laat vriendelijk weten dat hij het wel begrijpt dat ik hem dat toch niet geef.
Simon is gewoon een slimme jongen die een gestolen iPhone in handen krijgt en mij laat zien hoe mijn digitale privégegevens wereldwijd te grabbel liggen voor iedereen die daar wel of geen misbruik van wil maken. Dat ik het maar weet! Zijn vriendschapsverzoek op LinkedIn heb ik geaccepteerd.
