Ella is graag kluizenaar, maar moet toegeven dat het goed is af en toe met vriendinnen uit te gaan. ‘We hoeven niet meer te doen of alles goed gaat. Lekker je hart luchten en erom lachen is zo heerlijk.’
LEES OOK: Nieuwe vriendinnen vinden na je vijftigste – zo doe je dat
Als beroepsheremiet kan ik een dag van tevoren al sidderen van ellende bij een naderende avondafspraak. Hoe ouder ik word, hoe erger dit wordt. Hoofdreden is een overvolle werkagenda, maar ik zeg ook eerlijk dat als ik de loterij zou winnen, ik vermoedelijk gelukzalig mijn avonden zou vullen met puzzels leggen (‘Nog één stukje’) achter gesloten gordijnen. Ik ben iemand die voor sociale aangelegenheden echt naar buiten moet worden gedúwd.
Kortom, er moet wat overwonnen worden om mezelf representatief en ruim op tijd op pad te laten begeven. Zeker omdat ik als alleenwonend thuiswerker stierlijk verwend ben op het gebied van makkelijke yogapants en make-uploos mijn dagen voltikken. Iets met nette schoenen, dus. En foundation en een top die minimaal de suggestie geeft dat ik weleens een modeblad opensla.
Omdat ik als rampendenker altijd rekening hou met files, instortende bruggen en een invasie van aliens, was ik te vroeg. Zodat de bedienende millennial van dienst me vroeg of ik aan de bar wilde wachten. Alsof een hoge barkruk niet het ergste is wat je een kleine, dikke vrouw van middelbare leeftijd kunt aandoen. Ik koos schielijk voor alvast aan tafel zitten, sloeg een krant open die moest suggereren dat ik niet van de straat was en zat al te knikkebollen voor een andere frisse millennial kwam vragen wat ik eens wilde drinken. Een gin-tonic leek me wel wat, maar ik bestelde wijselijk een dubbele espresso. Zodat ik weer rechtop zat toen mijn vriendinnen arriveerden.
We komen hier al jaren en hebben samen zo’n beetje alles beleefd – van de eerste promotie en zwangerschapszorgen tot de perikelen rond onze eerste grote-mensen-baan en mantelzorg. Al die tijd hebben we een ijzeren wet gehandhaafd: wat aan tafel ter sprake komt, gaat niet verder dan de tafel. Dat levert mooie, echte gesprekken op. En hoe ouder we worden, hoe makkelijk dat gaat. Pretenties zijn inmiddels geheel gesneuveld. Het is duidelijk dat het leven af en toe onvoorstelbaar ruk is. En dat even je hart luchten en erom lachen een betere remedie is dan krampachtig blijven doen alsof alles perfect gaat. We gaan nog niet voor de early bird special, maar willen ook voor geen goud pas om acht uur aan tafel. En omdat twee van ons later op de avond nog moeten werken, blijft de drankinname bescheiden.
Het is allemaal zo age-appropriate als wat en ik was die avond zielsgelukkig met lekker eten en goed gezelschap. Ik zou geen twintiger meer willen zijn, al bewonder ik de bediening om hun uithoudingsvermogen. Ik zou ook niet willen ruilen met de dertigers, zichtbaar verwilderd door de combinatie van werk, kinderen en persoonlijke ambities. En ik verlang zelfs niet terug naar een veertiger zijn, de leeftijd waarop je ouder worden nog kunt afdoen als iets wat je niet zal overkomen. In de vijftig zijn is een onverbiddelijke fase. Het lijf gaat hier en daar kraken, er zijn grenzen aan wat met crèmes, fillers en ingrepen nog te bewerkstelligen is. Je bent drukker en vermoeider dan ooit, maar ook sterker en bekwamer. Maskers gaan af, de maakbaarheid van het leven kan op een opgestoken middelvinger rekenen. En je kunt aangeven wat je graag wilt, zonder de vrees niet cool te worden gevonden. Ook al omdat het je niets meer kan schelen, zou je niet cool worden gevonden.
Dit werd op de bewuste avond allemaal nog eens stilletjes voor me bevestigt, door gouden vrouwen met herkenbare toestanden en ruim relativeringsvermogen. Sommige dingen worden moeilijker, maar in grote lijnen wordt alles makkelijker met een beetje levenservaring. Ook gewoon zeggen dat je rond tien uur weer thuis wilt zijn.
Misschien moet ik toch eens vaker uitgaan.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
