Soms hebben we gewoon de moed niet om de harde waarheid onder ogen te zien. Zo weigert de beste vriendin van Ella hardnekkig aan de leesbril te gaan.
LEES OOK: Barbara: “Ik ga straks het blijste leesbrillenmens ooit worden”
Mijn beste vriendin heeft nog geen leesbril nodig. Zegt ze. ‘Ik kan het nog prima lezen,’ roept ze achteloos terwijl ik zwijgend het menu aan de andere kant van de tafel voor haar omhoog houdt, omdat haar eigen armen te kort zijn om te kunnen focussen. We kennen elkaar 33 jaar, maar dit is nieuw voor me. Het betreft hier de nuchterste vrouw van het westelijk halfrond, die al zo lang ik haar ken een bril draagt. Optisch gezien hebben we samen alle brillenmode sinds modelletje Lous Haasdijk doorstaan. En ik vraag me bij elke afspraak af wat haar toch tegenhoudt.
Zelf heb ik het verzet jaren geleden al opgegeven. Het was een fase van peperdure daglenzen die toch niet lekker zaten, met een leesbril eroverheen om mijn pc te kunnen zien. Dit leidde tot een verzoek tot laseren aan een goede oogarts. Die me kies doch uitgestreken uitlegde dat alles met een beetje levenservaring uitdroogde, dus ook de ogen. En dat hij niet ging laseren of andere lenzen ging voorschrijven ‘want je zicht verandert de komende jaren verder, dus dat heeft weinig zin.’ Hij zei nog nét niet: ‘Tot ziens bij je eerste staaroperatie’, maar ik verliet desondanks ontgoocheld het pand, als vijftiger die niets meer had om naar uit te kijken.
Tom Ford hielp me in rap tempo van dit vooroordeel af met beeldige monturen. En ik ben sindsdien de vrouw die bij een afspraak in haar tas de bril selecteert voor a) ver weg, b) beeldschermen en tafelgenoten of c) lezen. Zonder leesbril vervagen contouren tot een rustgevend waas waar geen meditatief moment tegenop kan. De leesbril is bovendien perfect om overheen te kijken en stagiaires te doen bevriezen. Wat ze verdienen als ze denken dat Hard to Handle van The Black Crowes is en ze eerst moeten gaan googelen als ik ‘Otis Redding!’ tegen ze schreeuw.
Dus ik begrijp niet wat mijn beste vriendin tegenhoudt. Ik weet wel dat ze haar handen vol heeft. Met een eigenwijze, bijna volwassen zoon. Met een kwetsbare supersenior als ouder. En slapeloze nachten van de overgang. Het is een levensfase die niets te maken heeft met alle blije plaatjes van de 50PlusBeurs. De leesbril is misschien nog één stap te ver? Een mens kan het zomaar nodig hebben om zich vast te klampen aan de visuele vaardigheden en onbezorgdheid van dertig jaar terug. Tot ze eraan toe, is hou ik de menukaarten voor haar omhoog. Voorlezen kan natuurlijk ook nog. Tenzij ze dan gaat zeggen: ‘Wat práát je toch zachtjes!’ Want dan lopen we toch een hulpstuk achter.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
