Waarom Irma niet kan wachten tot ze een échte oma is

-

Ik kijk er al jaren naar uit: het moment dat ik oma word. Lijkt me geweldig, weer lekker tuttelen met zo’n kleintje. Steden bouwen van Playmobil, koekjes bakken, vingerverven. Ik word zo’n oma waar alles mag. Net als vroeger bij mijn eigen oma. Alleen: mijn oma was gewoon thuis, ik moet werken tot 67-en-een-half.

Klein probleempje. Uteraard werken mijn dochter en schoonzoon, dus wil ik oppasoma worden. Maar ja, hoe dat je dat met een fulltime werkweek? Kan ik minder gaan werken? Ik moet het eens uitzoeken, maar zolang er nog niemand zwanger is, heb ik nog de tijd.

Emancipatie? Daar had oma niks mee. Ze poetste, kookte, zat achter de geraniums en was daar stiktevreden mee. Haar kinderen en kleinkinderen woonde allemaal binnen een afstand van 5 kilometer en tegen de tijd dat oma wat ouder werd, zorgden zij voor haar. Het meeste kwam natuurlijk neer op mijn moeder – het enige meisje. Zij poetste er iedere week, verschoonde de bedden (met lakens en dekens, nergens sliep ik zo lekker als daar) en kookte voor haar en opa. Mantelzorg noemen ze dat nu. Toen was het gewoon vanzelfsprekend.

Mijn oma was tot het eind van haar leven vief en gezond. Eén klein minpuntje: ze was een beetje doof. En tegenwoordig merk ik ook dat mijn eigen moeder wat vaker roept: ‘Wat zeg je, meisje? Wááát?’ Erfelijk dus. Nou moest mijn oma er maar mee leven (niet zo heel lang, want ze werd maar 66), voor mijn moeder ligt het anders. Mijn moeder krijgt gewoon een Schoonenberg hoortoestel.

Nou ja, gewoon. Ze moest er echt wel even aan wennen. “Je denkt toch niet dat ik met zo’n ding ga lopen? Ik ben verdorie nog niet oud, hoor!” Mijn lieve 83-jarige-maar-van-binnen-jonge mams. Toegeven dat ze doof begon te worden ging bepaald niet van harte. “Ik hoor je nog best. Heel prima. Wat zei je nou net ook alweer?” Toen ik haar uiteindelijk naar Schoonenberg gesleept had, viel het haar eigenlijk best mee. Niet dat ze dat meteen toegaf (mijn ooms waren niet de enige eigenwijze in de familie). “Het voelt toch als een raar ding in mijn oor.” Ervaringen van andere oma’s –zoals deze– hielpen. Een beetje. Want even wennen was het wel, maar na een tijdje leefde ze helemaal op. Op een feestje kon ze de gesprekken weer volgen en gezellig mee kletsen. En ’t apparaatje was zo klein en subtiel, dat het amper opviel. “Toch best een aardig dingetje.”

Mijn oudste dochter is 29 en haar man wil dolgraag kinderen. Het zal dus vast niet lang meer duren voor ze op de stoep staat: Mam, ik ben zwanger. En dan trek ik een schort aan, verf mijn haar grijs en neem een permanentje zodat ik een échte oma ben. En als het nodig is: met hoorapparaatje. Want dat eerste woordje ‘oma wil ik uiteraard meteen horen!

We hebben dit artikel geschreven in samenwerking met Schoonenberg, maar de inhoud is 100% van ons. Schoonenberg wil slechthorenden oproepen weer volledig deel te nemen aan het leven. Hierom hebben zij portretten gemaakt van mensen die door hun hoortoestel weer alles kunnen horen, zoals de oma van Ieteke #doemee.

Lees hier meer over ons advertentiebeleid

Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.

RECENTE ARTIKELEN