Waarom Irma geen behoefte heeft aan social media

-

Eerst was er Hyves, toen Facebook en Instagram en andere social media die Irma niet eens kent (of wil kennen). Maar Irma verlangt nog steeds terug naar die prachtige poesiealbums (jawel, met een s). Dat was nog eens wat. 

Ik vond het onder in een doos op zolder: mijn oude poesiealbum. Luxe uitgaven (ik was een nogal verwend enig kind) van stof met een driedimensionaal hondje er op. En zoals je tegenwoordig heel veel vriendjes op social media hoort te hebben, moesten wij een ‘vol’ poesiealbum hebben. Dus stonden er ouders, vriendjes, vriendinnetjes, klasgenoten, ooms en tantes en andere aanverwanten in. Met de meest prachtige versjes.

Het eerste versje was van mijn vader, december 1970. Vast zelfbedacht (in je eerste album lieve kind, schrijft je vader wat hij vindt). In een prachtig, ouderwets handschrift.

De tweede kwam een dag later, uiteraard van mijn moeder. In een kriebelhandschrift, maar zó lief. Met het allerbelangrijkste: poesieplaatjes met glitter.

Daarna de juf van mijn kleuterschool, die ik me totaal niet meer kan herinneren. Met een foto van ons kleuterklasje, waar ik raar genoeg nog enkele namen van kan herinneren. Terwijl ik na de kleuterschool verhuisd ben en die kinderen nooit meer gezien heb. Heb ik toch een geheugen!

Dan de buren, tantes, ooms, neven en nichtjes. Met lieve, maar niet erg originele versjes. ‘Een aapje uit Drenthe liet z’n staartje permanenten. En Irma die dit zag, schoot hartelijk in de lach’. Wie dat ooit bedacht heeft?? Of: ‘Er was een kindje, rein maar fijn, zo moet mijn Irmatje dan ook zijn’.

Van emancipatie hadden we nog nooit gehoord: ‘schrob de keuken, dweil de gang, vang de spinnen, wees niet bang’. Er waren vriendinnetjes die enorm hun best deden, met gekleurde letters, tekeningetjes en hun keurigste handschrift, en vriendjes die er snel wat in krabbelden. Mensen die ik allang vergeten was en mensen die inmiddels al jaren geleden zijn overleden, maar nog altijd een plekje hebben in mijn hart, zoals mijn vader en moeder.

En helemaal achterin staan wat onhandige tekeningen en krabbels van  mijn eigen kinderen, die mijn poesiealbum ooit ontdekten (toen ze nog heel klein waren) en er óók in wilden. Het maakt mijn album alleen maar dierbaarder. Voorzichtig leg ik het weer terug in de doos. Zoiets moet je koesteren en bewaren.

Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.

gifgif
Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.

RECENTE ARTIKELEN