Vrouw (47) vraagt zich af: wat moet ik met de rest van mijn leven?

-

Maartje werkt op de Zuidas. Het kostte even tijd om haar draai te vinden tussen de hakken, de pakken en de ego’s, maar uiteindelijk is het redelijk gelukt. Er is slechts één soort mensen dat ze nooit zal begrijpen. En dat zijn degenen met een plan.

Mensen met een plan hebben hun leven zorgvuldig uitgestippeld. Ze maken verstandige studiekeuzes, beginnen als trainee bij een groot bedrijf, beklimmen de ladder, maken tactische keuzes. Alles om  iets te bereiken. Een jonge vrouw die ik benaderde voor een project zei: “Die stap past nu niet in mijn carrièrepad.” Ze was 26 en zei het echt: Die stap past nu niet in mijn carrièrepad.

Ik dacht aan mezelf op die leeftijd: nog aan het afstuderen van een studie die wat arbeidsmarktperspectieven betreft volkomen kansloos was. Ik woonde vierhoogachter in de Pijp zonder warm stromend water. Ik kookte water in een pannetje en waste mezelf met een washand. Genoeg vriendjes, maar nooit voor lang. En geen flauw idee wat ik na mijn studie met mijn leven zou gaan doen.

Een keer in mijn leven heb ik een plan gehad, en dan ook meteen het meest traditionele aller tijden. Ik was begin dertig en wilde trouwen, een huis kopen en kinderen krijgen. En dan kom je er later achter dat zelfs dat ene plan, hoewel degelijk uitgevoerd, ook niet vastomlijnd is. Want nog lang en gelukkig is soms vooral erg lang.

De carrière was geen uitgestippeld pad, maar een kronkelweg met vele zijwegen. Steeds opnieuw moest een beslissing worden genomen: afslaan of rechtdoor? Dat ging meer op intuïtie dan verstand, en soms pakte het niet goed uit. Maar ik bleef gewoon de ene voet voor de andere zetten, en dan kwam het wel weer goed. Het mooie van geen plan hebben, is dat het ook niet kan mislukken.

En nu ben ik bijna 47 en vliegt het me naar de keel: wat moet ik in godsnaam met de rest van mijn leven? Op exact dezelfde manier doorgaan tot ik doodga? Ik stik zowat bij de gedachte. Het roer helemaal omgooien en opnieuw beginnen? Ook bij die gedachte slaat de hyperventilatie onmiddellijk toe. Of moet ik uiteindelijk toch nog aan, aan een plan? Goed nadenken over wat ik wil, met iemand praten wellicht, dingen op papier zetten, een duidelijk doel stellen.

Tja, er is misschien best iets voor te zeggen, maar mezelf kennende kan dat plan na een half jaar weer door de papierversnipperaar. Want dan gebeurt er toch weer iets wat niet was voorzien, of blijkt een andere afslag toch leuker of beter. Dus blijft het beste plan vooralsnog om geen plan te hebben. Behalve de ene voet voor de andere blijven zetten, vrolijk voorwaarts.

gifgif

Maartje Oome
Maartje Oome
Maartje Oome is 46, woont in Amsterdam, is getrouwd met Sibo en moeder van twee zoons die thuis wonen. Ze werkt op de Zuidas als zelfstandig communicatieadviseur en tekstschrijver. Bovenaan haar bucket list staat een bezoek aan Dollywood.

RECENTE ARTIKELEN