Superknap, perfect gekleed, arrogant. Anne-Marie ziet na vele jaren het mooiste meisje van de klas terug.
Bij de balie van het gezondheidscentrum hoor ik dat mijn therapeut ziek is, maar dat ik bij de vervanger terecht kan. Even later word ik opgehaald door een vrouw met kort grijs haar. Ze heeft iets bekends. We nemen samen wat oefeningen door en ineens herken ik haar. Jolanda. Het populairste meisje van de klas. Je kent het type wel: superknap, perfect gekleed, arrogant, sigaret in de hand.
Mijn vriendinnen en ik droomden ervan een klein beetje meer op haar te lijken. Nog beter: haar beste vriendin te zijn, maar dat konden we natuurlijk vergeten. Als ze een keer aardig tegen je deed, had ze je samenvatting van een boek nodig. Als ze naast je kwam zitten, wilde ze bij je spieken. Leerkrachten wond ze moeiteloos om haar mooie vingertje. Als je haar in de stad tegenkwam, deed ze alsof ze je niet kende.
Alle jongens waren verliefd op haar maar durfden geen stom woord tegen haar te zeggen.Als zij een leraar stom vond, vond iedereen die leraar stom. In elk toneelstuk speelde zij de hoofdrol. Op elk feestje werd ze uitgenodigd. Als ze even naar je lachte, maakte je hart een sprongetje.
Ik had eigenlijk verwacht dat Jolanda nu een kekke baan in de reclamewereld zou hebben. In een villa zou wonen met een stinkend rijke man en iets artistieks zou doen in een door hem gefinancierde galerie. Of dat ze een drama had meegemaakt zoals het alle mooie meisjes van de klas betaamt. Maar bovenal had ik verwacht dat haar schoonheid eeuwig zou duren. Wat ik niet had verwacht is dat ze normaal zou worden en zo’n sociaal beroep zou kiezen.
Aan de eind van onze sessie vraag ik: “Zeg, jij zat toch ook op het Regenboog College?” “Ja”,” antwoordt ze verbaasd, “Hoe weet je dat?” “Nou, wij zaten vijf jaar lang bij elkaar in de klas.” “Hoe heet jij dan?’” vraagt ze. Ik zeg mijn naam. “Nee hoor”, zegt ze, “ik ken jou echt niet. Zeker weten.’”
Vijf keer driehonderd schooldagen en zeshonderd pauzes. Vier schoolreisjes, twee kampweken, twaalf schoolfeesten, twee toneelstukken en twaalf eindexamenfeesten. Maar ze weet in de verse verte niet wie ik ben. Sommige dingen veranderen nooit.
