Petra (52) houdt veel van haar dochter Sheila (25), maar als ze nog iets in haar leven moet vieren, gaat ze zo hard gillen dat de buren verschrikt hun huis uitstuiven.
De Sweet Sixteen van mijn dochter is, tot haar teleurstelling, bescheiden gevierd. Dat wil zeggen dat we een dol tuinfeest met barbecue voor haar en haar vrienden hebben gegeven, maar niet zijn meegegaan in een thema, rode lopers, helikoptervluchten of wat ze door MTV allemaal nog meer normaal zijn gaan vinden.
Toen kwam haar eindexamenfeestje, voor haar achttiende was het uiteraard wéér raak. En voor haar 21stedienden we een 21-diner voor haar en haar vriendinnen te organiseren, want dat was toen helemaal hot. Ik heb drie dagen staan koken voor zestien hysterisch opgetutte meiden die eigenlijk alleen maar wilden zuipen. Daarna was ik wel klaar met het leven en de hoogtepunten van mijn dochter vieren, hoeveel ik ook van haar hou.
Echter, zo gemakkelijk kom je er tegenwoordig niet meer vanaf. Sheila ging acht maanden backpacken en haar vriendinnen vroegen me te helpen met een Welcome Home Party, omdat ik een sleutel van haar flatje had. Dus: schoongemaakt, koelkast gevuld, het een en ander te drinken en te snacken klaargezet. En omdat ik die toch nog had, met de nodige moeite ook maar een paar slingers opgehangen. Die prompt door haar vriendinnen werden vervangen door andere die Instagramwaardiger waren. Ik ben over het algemeen een vredelievend mens, maar ik had deze zelfingenomen perfectionistjes met liefde en plezier op hun smoel geslagen. In plaats daarvan heb ik me ingehouden, mijn kind bij thuiskomst gekust en me dood gelachen toen die gaar van de jetlag en de overgang alleen maar wilde slapen en helemaal niet in de stemming was voor een ‘Pááárty!’
Voor de feestelijke momenten in de jaren daarna, hoefde ik alleen maar op te draven. Sheila kreeg verkering met Olivier. De eerste verjaardag van hun eerste date vierden ze niet met een romantisch diner-voor-twee maar met de ouders en schoonouders. Dat vonden we een beetje vreemd, maar ook wel weer schattig ‘jaren vijftig’ van ze. De verloving werd gevierd, de ondertrouw ook. Gevolgd door vrijgezellenfeestjes met vriendinnen, nichtjes en collega’s, want volgens haar mixten die die onderling niet. En toen nog een bridal shower met de BFF’s, want dat was toch weer iets anders dan een vrijgezellenfeest, blijkbaar.
Behalve voor het collega-feestje moest ik in alle gevallen mee, als back-up, buffer en sociaal smeermiddel, want Sheila is best verlegen en ik heb geen ruggengraat als ze zegt: ‘Maar mam, ik heb je er zo graag bij.’ Er ging erg veel energie inzitten en ik spreek uit ervaring als ik zeg dat niets zo saai is als een feestje met millennials die alleen maar foto’s maken van het eten, zichzelf en elkaar. En intussen niets nuttigen en te druk zijn met posten om een gesprek te voeren.
De bruiloft kon zich meten aan een royal wedding. Er was op vrijdag een rehearsal diner voor de familie, alsof we niet wisten hoe we moesten eten. De zaterdag stond volledig in het teken van het jawoord en momenten waarop het gelukkige paar op alle denkbare manieren in het zonnetje werd gezet. En wij mochten als eregasten pas weg na het ‘wedding breakfast’ op zondag. Goed bedoeld, maar het was wel een beetje véél, al kregen we er onze sponsoring zo wel aardig uit.
Na verloop van tijd was er een house warming party voor hun nieuwe huis en inmiddels hebben we ook de eerste verjaardag van hun bruiloft al moeten vieren met een terugblik op dat weekend. Het ‘Wij Zijn Zwanger!’ feest is inmiddels achter de rug, de Gender Reveal Party staat in zijn geheel online, de babyshower is geweest. We zijn allemaal in de wolken met de komst van onze gezonde lieve kleindochter Pippa, die is gevierd met een kraamfeest voor intimi. Over een paar maanden komt er nog een groter kennismakingsfeest voor de wijdere kring.
Ik hou van mijn kind, ik ben blij dat het haar goed gaat en ik besef dat dit overkomt als een champagneprobleem, maar ik word zó moe van die feestjesidioterie. Het kost ontzettend veel tijd en geld, en negen van de tien keer is het vooral voor de bühne. Omdat iedereen het doet. Zodat er weer wat op de tijdlijn kan om te liken. Die meiden lopen elkaar gewoon helemaal gek te maken.
Voor kraamfeest nummer twee zijn we verhinderd. Het was een kwestie van wachten tot de datum bekend was en toen bliksemsnel een vakantie boeken. ‘We wandelen dan in Wales, zó jammer.’ Gelukkig zijn we op tijd terug voor hun 1000 Dagen Getrouwd Party. Het houdt niet op, niet vanzelf.”
Lees ook: O lieve help, straks komt niemand op mijn feestje
 houdt veel van haar dochter Sheila (25), maar als ze nog iets in haar leven moet vieren, gaat ze zo hard gillen dat de buren verschrikt hun huis uitstuiven.){kind=link}