De ouderdom – dat is een sluipmoordenaar die binnendringt zonder dat je daar erg in hebt. Iedereen ziet het, behalve jij. Maar stel eens dat je niet alleen ouder wordt, maar al oud bént. Dat is nog eens een gedachte die Edith de stuipen op het lijf jaagt.
‘Je moet oppassen met al die ouderen in het verkeer hier,’ zegt mijn buurvrouw met wie ik een weekje in Frankrijk ben. Voorzichtig manoeuvreert ze haar auto over een parkeerterrein waar nogal wat ouderen achter hun winkelwagen sjokken. ‘Je moet er rekening mee houden dat ze niet meer over hun schouder kijken omdat ze hun nek niet meer kunnen draaien.’
‘Jaha …’ knikt ze eigenwijs als ik haar zuinigjes aankijk. ‘Oude mensen zijn stram. Alles zit vast in die bovenrug. Daar is geen helpen aan.’ Ik vraag me af of ze het stiekem over mij heeft. Ik kan mijn nek ook niet meer zo goed draaien. Mijn buurvrouw is dertien jaar jonger dan ik. Toen ik 26 was, was zij een puber en toen waren we vast geen vriendinnen geworden. Nu zijn we dat wel en het lijkt alsof er geen leeftijdsverschil is. Hoewel ze op haar 45-ste nog niet echt recht van spreken heeft, klaagt ze met mij mee dat ook haar lichaam in verval is en dat ook zij ouder wordt.
Maar op vakantie blijkt er toch wel sprake van een leeftijdsverschil. Als ze haar ideeën over ouderen ventileert vraag ik me verward af of ze het misschien over mij heeft. ‘Kijk,’ zegt ze, ‘ouderen fotograferen altijd met hun iPad, want dan kunnen ze zien wat ze fotograferen, anders moeten ze weer dat brilletje tevoorschijn halen en dan is het fotomoment alweer voorbij hè. iPads zijn echt voor ouderen uitgevonden.’
Ze confronteert me met meer dingen die me die me doen afvragen of ik nu ook in de categorie ouderen val. Ik zit niet op Instagram, maar wel op Facebook wat eigenlijk voor bejaarden is. Net als televisie. De buurvrouw kijkt nooit tv, zij ziet alles op YouTube. En nee, de hiphop waarop zij vroeger danste, zegt mij niets. Ik denk aan de laatste dertien jaar die in een zucht en een vloek voorbij zijn gegaan.
Op het strand vindt ze het leuk dat ze zoveel oudere vrouwen ziet en nog topless ook. Ik bestudeer ondertussen de ouderdomsvlekken op mijn benen en bedenk dat ouder worden zoiets is als een sluipmoordenaar die binnendringt zonder dat je daar erg in hebt. Iedereen ziet het, behalve ik. Ik zie het alleen als ik in de spiegel kijk en dan schrik ik zo erg dat ik maar snel vergeet wie die mevrouw in de spiegel is.
En dan krijg ik een vreselijke gedachte: stel dat ik niet alleen ouder aan het worden ben, maar oud bén? Dat zal toch niet? Of heb ik het zelf niet door? Ben ik een vrouw aan wie een einde gaat komen? Een einde dat waarschijnlijk nog sneller komt dan ik denk, nu de jaren voorbijvliegen.
‘Ik vind het helemaal niet leuk oud te worden,’ zeg ik ’s avonds mismoedig op het terras. ‘Echt niet?’ vraagt de buurvrouw, die nog maar net begint aan het ouder worden. ‘Het is toch mooi? ‘Als je eenmaal echt oud bent,’ zeg ik, ‘dan ga je dood. Snap je?’ Ze kijkt me niet begrijpend aan. Ik vraag me af wat voor gesprek wij straks hebben, als zij 73 is en ik 86. Als ik dan tenminste nog leef.
Lees ook: 35 Woorden die nu hopeloos ouderwets zijn
