Saskia woont in Kuala Lumpur bij haar stokoude schoonmoeder die alleen Chinees spreekt en haar liefde uitdrukt in eten. Heel veel eten. Krankzinnig veel eten.
Sinds een paar dagen probeer ik een beetje op mijn eten te letten. Dieet is een te groot woord. Meer in de trant ’s morgens een fruitontbijt, ’s avonds niet teveel rijst opscheppen, drank vermijden en voilà, een kilo of twee, drie lichter zou toch tot de mogelijkheden moeten behoren.
Maar dan heb ik buiten mijn schoonmoeder gerekend. De hele dag door draagt ze verleidelijk geurende heerlijkheden aan van de markt.
‘Maar dat hoeft helemaal niet!’ zeg ik. ‘Bovendien, ik moet een beetje afvallen.’
Ik wijs op mijn kom yoghurt met banaan.
Yuk! vindt mijn schoonmoeder. Hier! Ze lacht stralend en geeft me een bakje vers gefrituurde tarotcake. ‘Voor jou.’
Nou… probeer ik. Maar ik heb het hart niet om te weigeren. Dat voelt als het weigeren van een uitgestoken hand. Onaardig en bot en niet erg boeddhistisch.
De volgende morgen brengt ze gepofte aardappels met karamel mee. De dag erna een zakje wantan mie. Zo schiet het natuurlijk niet op met dat afvallen.
‘Kun jij niet aan je moeder uitleggen dat ik te dik word?’ vraag ik Steven.
‘Nee’, zegt Steven. ‘Mijn moeder vindt je veel te mager. Ze denkt dat je niet gelukkig bent.’
Ik kijk naar de breed lachende Happy Boeddha in de kast. Zo rond als een tonnetje. Zo word ik binnenkort ook.
Als ze de volgende dag aan komt zetten met een grote pindapannenkoek met kokos, weiger ik resoluut. ‘Echt’, zeg ik. ‘Ik ga dit niet eten. Ik ben op dieet.’
Mijn schoonmoeder kijkt gekwetst. Ze begrijpt het niet. Als ze naar kantoor gaat, laat ze de pannenkoek op tafel staan.
De hele dag kijkt de pannenkoek mij aan. Eet mij, fluistert hij verleidelijk. Eet mij, eet mij, eet mij.
Nee! zeg ik resoluut. Ik eet jou niet!
Als schoonmoeder ’s avonds thuiskomt staat de pannenkoek er nog. Met een zucht gooit ze hem in de vuilnisbak. Ik voel mij een slechte, verwende, ondankbare schoondochter.
De volgende morgen brengt ze niks mee, maar de dag erop staan er twee puddingtaartjes op de keukentafel. Ze weet dat ik die onweerstaanbaar vind. Ik eet een halve op en laat de rest liggen.
Eet ons! smeken de puddinkjes de hele dag.
Nee! Nee! Nee! zeg ik streng.
’s Avonds zegt Steven: ‘Mijn moeder vraagt of je de taartjes niet lust.’
‘Oh stik’, zucht ik. En probeer mijn dilemma uit te leggen.
‘Dan eet je ze toch niet?’ zegt Steven simpel.
‘Ja maar dat vind ik onaardig van mezelf.’
‘Onzin’, zegt hij, en bijna krijgen we ruzie.
Uiteindelijk bedenk ik een oplossing. Hij verdient geen schoonheidsprijs en niemand mag dit ooit aan Steven of mijn schoonmoeder vertellen. Maar om mijn zelfbeeld van sympathieke schoondochter te redden, accepteer ik dankbaar al het aangedragen eten. Soms neem ik zelfs een paar hapjes. Mmm! zoem ik dan, heerlijk, dank u wel. En mijn schoonmoeder glundert.
Maar als Steven en schoonmoeder weg zijn, spoel ik de rest door de wc.
Erg! Vreselijk! Zeker de oorlog niet meegemaakt!
Ja, ik weet het. Maar ik hoop dat ik nu eindelijk een heel klein beetje ga afvallen.
LEES OOK Die man van mij moet echt afvallen
