Juliette gelooft niet in mediums en homeopathie en engelen en kabouters en horoscopen. En dat is best jammer want nu kan ze nooit zeggen: ‘Ik lijk wel een kreng, maar ik ben gewoon een typische eenzelvige Steenbok.’
‘Wat ben je laat,’ zei de receptioniste van mijn werk, ‘en je ziet er moe uit. Gaat het wel goed?’ Ik legde haar uit dat ik eerst de halve ochtend bij de tandarts had gezeten. Die had al mijn oude amalgaamvullingen vervangen door hard wit spul. Omdat die vullingen oud waren en gewoon aan vervanging toe. Nou, na die behandeling was ik zelf even aan vervanging toe. Mijn halve mond was nog verdoofd, ik praatte raar, ik moest mijn thee laten afkoelen en met een rietje drinken en zorgen dat die niet met dezelfde vaart uit mijn andere mondhoek kwam kwijlen.
‘Ooooh,’ zei de receptioniste, ‘maar het komt helemaal goed met jou. Mijn tante is helemaal opgebloeid na het verwijderen van amalgaamvullingen. Ze was jaren moe en uitgeput en lusteloos en wist niet hoe het kwam. Nou, het kwam door die vullingen. Ze is helemaal opgebloeid, daarna. Had ze jaren eerder moeten doen. Je zal zien, morgen voel je je herboren.’
Even dacht ik: lekker dan, heb ik er al die jaren zelf zo afgetobt uitgezien? En even dacht ik: nou, dat lijkt me wel wat, zoveel energie. Ik ben benieuwd. Ik hoop dat het waar is van die amalgaam. Herboren, dat lijkt me wel wat.
Aan de andere kant: ik ken die verhalen wel, over herboren mensen na iets wat totaal niet wetenschappelijk bewezen is. Ze gaan naar een healer, of een medium dat heel toevallig allemaal dingen zegt die ze écht niet kon weten (‘zoals dat ik wel extravert lijk, maar eigenlijk ben ik ben ik heel introvert, gek hè, dat ze dat zag?) of ze slikken altijd homeopathische korreltjes tegen de griep en ze krijgen dus ook nooit griep dus zie je wel. Enzovoort.
En ik geloof het niet. Ik geloof alleen maar in dingen die met dubbelblind wetenschappelijk onderzoek zijn aangetoond, ik ben zo rationeel als de pest. Ik geloof niet in God, of in goden, of in ‘iets’ of in het universum of verdunde druppeltjes werkzame stof en al helemaal niet in engelen.
Maar ik geloof wel dat de tante van de receptioniste enorm is opgeknapt van het verwijderen van haar amalgaamvullingen. Want ik geloof dat wanneer je dat soort dingen echt gelooft, dat ze dan voor jou ook waar worden. Dat geloof werkt als een placebo: het doet niks, maar het geloof erin doet iets met jou en dus ga je je er vanzelf beter van voelen.
Dus heel af en toe denk ik weleens: was ik maar een zweefteef. Geloofde ik maar eens ergens in, dan zou ik alle teleurstellingen in het leven niet alleen hoeven dragen.
Geloofde ik maar in reclame. Dat je haar gaat dansen van cafeïneshampoo, of dat je dertig jaar jonger wordt van een antirimpelcrème, of fantastisch kunt dansen zodra je een gewrichtscrème hebt opgesmeerd, of dat je een topvakantie zonder tent-opzet-ruzies hebt als je maar in die nieuwe auto vertrekt.
Geloofde ik maar in het universum. Dat het universum een plan voor je heeft, en dat je je daar willoos aan kunt overgeven in plaats van te denken: doe ik het wel goed, maak ik wel de goede keuzes, waarom moet mij dit nou weer overkomen, ik had het allemaal helemaal anders moeten aanpakken, hoe ga ik dit allemaal weer rechtbreien.
Geloofde ik maar in horoscopen. Dat ik gewoon kan zeggen: ja, ik lijk wel een kreng, maar ik ben gewoon een typische eenzelvige Steenbok. Of dat je een voorspelling leest voor het komende jaar (er komen moeilijke periodes, maar je weet je erdoorheen te slaan en in december komen er leuke feestjes voor je aan, en er komen ook zonnige momenten in juli, en de sterren hebben het goed met je voor vanaf de herfst) en kunt denken: het komt allemaal goed, de sterren begrijpen mij.
Geloofde ik maar in kabouters. Serieus, ik heb een buurvrouw die daarin gelooft. Ze gelooft ook in elfjes, en in bomen knuffelen, en dat alles bezield is. En dat klinkt een beetje knetter en dat is ze ook, maar o, wat heeft ze een leuk leven. Haar tuin staat er altijd patent bij met geheimzinnige hoekjes en wilde bloemen en een reusachtige boom om kruidenthee onder te drinken, en ze kan zichzelf troosten door een keitje in haar hand te koesteren of tegen een kamerplant te kletsen. Heel gezellig. Ze doet letterlijk geen vlieg kwaad. Als alle mensen zo waren, was er wereldvrede.
Geloofde ik maar in God. Nee, niet de SGP-god die vindt dat vrouwen bestemd zijn om hun hele leven boontjes te koken en vijflingen te zogen, maar wel een God die, nou ja, god is voor al die dingen die ik hierboven heb beschreven. Troost. Onvermijdelijkheden. Het idee dat alles een bedoeling heeft. Dat als je je maar goed gedraagt, het ook heus wel goed met je komt, en dat het kwaad in de wereld bestraft wordt. Het lijkt me zo heerlijk om eens ontslagen te zijn van mijn eigen verantwoordelijkheid en de dingen aan een hogere macht over te laten, of te wijten.
Maar ja, ik geloof nergens in, ik ben een cynische bitch. Of een rationeel mens, in elk geval. Of, vooruit, laat ik het eens milder zeggen: een zachtaardige humanist die gelooft in de kracht van mensen. In de kracht en in de verantwoordelijkheid van mezelf. Dat is zwaar: niet geloven is hard werken. Maar het levert ook de beloning op dat ik verantwoordelijkheid durf te nemen voor mijn eigen handelen, mijn eigen carrière en mijn eigen piekhaar. Ik ben nu eenmaal een vrouw die niet graag aan de goden is overgeleverd.
Nou vooruit: heel, heel af en toe neem ik de vrijheid mezelf voor te stellen dat mijn vader en mijn zus op een wolkje in de hemel op mij neerkijken en denken: dat doe je goed meid.
Lees ook: Doldwaas lied over spiritueel gedoe
