‘Mooi weer en niemand om er samen van te genieten’

-

Frederieke (55) woont alleen en kan dat best hebben, behalve als het mooi weer is en de hele wereld op terrasjes zit met vrienden. “Ik fantaseer dat ik langsfiets en iemand roept: ‘He, kom er gezellig bij zitten.'”

“Oudjaarsavond vier ik zonder problemen in mijn eentje. Ik woon het hele jaar door alleen en het voelt geforceerd om uitgerekend dan gezelschap op te zoeken. Feestdagen zijn meestal de dagen dat mensen in een relatie denken dat je als alleenstaande eenzaam zijn, maar bij mij zijn het mooie zomerdagen die aan me vreten. Omdat je aan alle kanten wordt doodgegooid met berichten over mensen die gezellig gaan barbecueën of naar een strandtent gaan. Of erop uit gaan of in de stad hebben afgesproken op een terras.

Ik fiets veel door de stad, voor mijn werk, maar ook gewoon om boodschappen te doen. Dan zie ik vaak de terrassen vol zitten en dat zou ik dan stiekem ook wel willen. Beetje kletsen, wat drinken, mensen kijken. Maar ik heb niet zomaar altijd iemand om op een mooie dag mee af te spreken. Iedereen heeft het heel erg druk, je moet tegenwoordig al een afspraak maken om even te bellen. En tegen de tijd dat het uitkomt, is het weer of de stemming meestal al weer omgeslagen.

Als ik heel eerlijk ben, ben ik een beetje jaloers op al die mensen die blijkbaar genoeg vrienden en kennissen hebben om spontaan te kunnen zeggen: ‘Zo en zo laat, bij De Appel.’ Mijn vriendinnen hebben gezinnen en verplichtingen. Mijn collega’s zijn wat jonger en doen andere dingen. En met mijn kennissenkring is de afstand misschien weer net iets te groot gewoon even af te spreken.

Ik ben weleens alleen op een terras gaan zitten, puur om even mee te kunnen doen. Heel dapper gewapend met een tijdschrift en een kop koffie. Binnen vijf minuten waren alle stoelen van mijn tafeltje verdwenen ‘want u zit hier alleen, toch?’ en moest ik iets snibbigs zeggen om mijn tafeltje te kunnen houden, want daar was een man van het groepje naast me al op uit. De boodschap was duidelijk: in je eentje hoor je niet op een terras. Je neemt plek in van mensen die het leuk willen hebben. Het enige wat je doet, is bevestigen dat iedereen die er met een vriendin of vrienden zit, het beter voor elkaar heeft dan jij.

De rest van het jaar heb ik van eenzaamheid geen last. Ik red me wel, ik maak er wat van. Maar in de zomer kan ik wel janken als ik zie dat de achterburen alweer een tuinfeest hebben. Als de buren met de hele familie in de tuin zitten. En als de stad gevuld is met mensen die genieten van het mooie weer of gewoon van elkaars gezelschap. Je kunt de radio niet aanzetten of presentatoren praten met bellers over dingen die ze gaan doen en het klinkt altijd allemaal even leuk. Het klinkt raar, maar ik kan dan zelfs verlangen naar samen in de file staan, op weg naar het strand. Het slaat nergens op, maar ik kan me intens buitengesloten voelen in die roze wolk van zomer-vrij-samen-genieten.

Vandaag heb ik vier mensen geappt, om te vragen of ze zin hadden even samen wat te gaan drinken of een hapje te eten. Niemand kon. Kinderen, sporten, werk, al een afspraak. Iedereen wilde best afspreken, maar kon op zijn vroegst over twee weken. Ik wilde nog een vijfde proberen, maar had het hart niet meer, er zijn grenzen aan wat ik aan afwijzing kan hebben.

Op weg naar huis fietste ik door de stad en fantaseerde ik dat een bekende me zou roepen: ‘Hé, kom er even bijzitten.’ Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Om kwart over zes was ik thuis. Ik heb buiten gegeten. Maar toen de borrel bij de buren goed op gang kwam, ben ik weer naar binnen gegaan. Niet omdat ik er last van had, maar omdat ik het voor die dag gehad had met de mooie zomer en me alleen voelen.”

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN