Het kan Inge (59) niet zoveel schelen wat schoondochter Elvira van haar vindt, maar dat haar zoon Elvira’s kant kiest, doet haar wel veel verdriet.
Lees ook: Je vecht zo hard, je gaat dit winnen, zeggen mensen. Bullshit
‘‘Mam, dit is haar.’ Met die woorden kwam ze in mijn leven, Elvira. Het is nu vier jaar geleden. Vorig jaar werd ze de moeder van mijn enige kleinkind. Het was daarvoor al niet best tussen ons, maar sinds de geboorte van die kleine is het helemaal drama. En het erge is: uiteraard heb ík het altijd gedaan. Daarom vertelt ze doodleuk aan iedereen wat een loeder ik ben.
Al tijdens onze eerste ontmoeting liet ze me merken dat ik niet moest denken dat ik vanaf nu nog iets over of tegen mijn zoon te zeggen had. Hij en ik waren altijd erg close, dus ergens begreep ik haar wel. Het is tijdelijk, dacht ik. Ze moet even haar plek vinden. Dus dat ze, terwijl mijn zoon en ik afspraken bijvoorbeeld koffie te gaan drinken, doodleuk erdoorheen kwam met ‘Nou schat, dat zien we nog wel’, daar zei ik maar niets van. Als mijn zoon dan later de afspraak afbelde, ach, dat nam ik op de koop toe. We moesten allemaal nog een beetje wennen.
Lees ook: Marleen is rijp voor Help, Mijn Man is Klusser
Inmiddels zijn we vier jaar verder. Sinds het kind er is, doe ik alles fout. Een greep uit wat mijn schoondochter allemaal over mij zegt: ik probeer haar en mijn zoon al uit elkaar te drijven vanaf dag één, ik heb roddels over haar verspreid, ik zeg tegen iedereen dat ze niets waard is in het huishouden, ik heb nog nooit een cadeautje voor de baby gegeven en ik weet alles beter als het op de baby aankomt. Dat laatste is bijna knap, want zo vaak zie ik hem niet. Dat de rest allemaal niet waar is, spreekt voor zich. Maar het erge is: mijn zoon kiest haar kant. Ik spreek hem eens per week een kwartiertje aan de telefoon, als ik geluk heb. Elke vier weken komen ze langs met die kleine, een uurtje, en alleen omdat ze toch onderweg zijn naar háár ouders. Want uiteraard doen die alles goed en passen die wel op (toen ik aanbood dat ik wel wilde oppassen, werd ik letterlijk uitgelachen).
Het doet me allemaal veel verdriet. Niet omdat Elvira iets van mij vindt, dat kan me allang niet meer schelen. Maar wel dat het contact tussen mij en mijn zoon, dat altijd zo goed was, gereduceerd is tot zo weinig. Om het over mijn kleinkind maar niet te hebben. Een tijdlang heb ik me afgevraagd wat ik fout heb gedaan. Dat doe ik niet meer. Het ligt niet aan mij, het ligt aan haar. En dat maakt het misschien nog wel moeilijker. De oplossing is ook niet in mijn handen. Ik ben bang dat dit altijd zo zal blijven.’
Lees ook: ‘Ik dacht: ik ben vijftig en begin gewoon opnieuw’
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
.){kind=link}