Juliette weet er alles van – van seksuele intimidatie. Inmiddels bijt ze van zich af maar dat is weleens anders geweest.
Soms bijt je niet van je af, omdat je te jong bent, in een lastige positie zit, je de sfeer niet wilt verpesten, je baan niet wilt verliezen, niet altijd even ad rem bent. Bijvoorbeeld toen …
- Toen ik op de terugweg van een klassenfeestje van de fiets werd getrokken door twee jongens en goddank wist weg te komen, maar thuis niks vertelde omdat ik bang was dat ik dan nooit meer alleen op de fiets ergens naartoe zou mogen. En was mijn rokje niet te kort geweest? En had ik toch niet die weg moeten nemen? En …
- Toen die leraar tijdens tijdens een schooltrip ’s avonds dronken werd en mij naar zich toetrok en begon te zoenen. Nou ja, dacht ik, hij was dronken, en ik was best een beetje gevleid dat-ie me leuk vond, en ik wilde niet onaardig zijn en hij was mijn leraar en …
- Toen ik logeerde bij vrienden van mijn ouders en hun huisvriend zei dat hij verliefd op mij was. Ik was een naïeve puber van net zestien, hij veertigplus. De vrienden (mijn ouders waren er niet bij) vonden dat wel amusant en maakten er grapjes over, de man wilde voetjevrijen tijdens de maaltijd, omhelsde me zodra we alleen waren en vroeg of ik ’s nachts bij hem wilde slapen. Ik wist me geen raad. Die slaapkamer, daar ben ik nooit heengegaan, maar de rest liet ik me halfslachtig aanleunen. Want ik wilde geen ruzie met de vrienden van mijn ouders, ik kon me geen houding geven, ik kende het spel niet, en het waren de jaren zeventig waarin mensen vonden dat alles maar moest kunnen, en …
- Toen de man die de cursus bedrijfshulpverlening gaf er genoegen in schepte seksistische grappen te maken. Tamelijk gênant als je mond-op-mond-beademing moet leren (en hij zegt dat hij dat alleen met mooie vrouwen doet hahahahaha) en andere best wel intieme dingen met slachtoffers moet oefenen. Maar we zeiden niks. Want ja, we wilden die cursus doen en we zouden hem daarna toch nooit meer zien. En …
Maar het leuke van ouder worden is dat je ook steviger in je schoenen staat. Dus tegenwoordig doe ik het wél zoveel mogelijk: van me afbijten.
- Heel hard gelachen in het gezicht van de chef van een mannenblad die het wel een leuk ideetje vond als ik mannen naakt in bad zou interviewen en dat ik best op hem mocht oefenen als ik dat niet zag zitten.
- Mijn stem flink verheft in de treincoupé toen ik in mijn ooghoek ineens iets wild zag bewegen ter hoogte van het kruis van mijn overbuurman. Ja, hoor, een rukker. ‘MENEER! WILT U ONMÍDDELLIJK DAT DING TERUG IN UW BROEK STOPPEN? EN SNEL EEN BEETJE, ZO GROOT IS-IE NIET. EN DAN GRAAG WEGWEZEN. NU! DANKUWEL!’
- Idem dito bij de man in de volle tram die bij elke bocht zijn erectie tegen mijn billen duwde: ‘MENEER! KUNT U VERDEROP TEGEN DE CONDUCTEUR AAN STAAN RIJEN OF ZO? FIJN! DANK U!’
- Mijn moeder uitgelachen die onlangs zei: ‘Kind, ’s avonds alleen in de trein met zo’n kort rokje, zou je dat nou wel doen?’ (De schat, ze is natuurlijk gewoon bezorgd. Maar toch.)
Ik heb van me afgemept. Ik heb geschreeuwd. Ik heb een busje haarlak in mijn tasje omdat pepperspray in dit land verboden is. Ik klem mijn sleutels tussen mijn vingers als een boksbeugel en ik houd mijn telefoon paraat als ik in het donker door een onverlichte steeg moet. Ik dien mannen van repliek of lach ze uit. Ik bijt van me af en laat niet met me sollen. Ik weiger me op te stellen als een slachtoffer.
Maar de vraag blijft: waarom is dit eigenlijk nodig? Waarom hoeven mannen zich zelden teweer te stellen tegen vrouwen, waarom worden zij niet lastiggevallen door vrouwelijke leidinggevenden, waarom snappen vrouwen doorgaans wel dat je een kind niet mag bepotelen, of een werknemer, of iemand die impliciet of expliciet duidelijk maakt dat-ie niet van je gediend is, waarom …
Die vragen stellen, daar word ik nog lang niet moe van.
Lees ook Zo zielig is een man met griep
