De kinderen zijn groot, er moet geld worden verdiend en aan het pensioen gebouwd. En daarom gaat Marjolein op zoek naar een baan.
LEES OOK: Annelies heeft eindelijk weer eens een baan (en baalt als een stekker)
Zo. De kinderen kunnen hun eigen billen vegen, brood smeren en bed opmaken. Klus (bijna) geklaard. Al die jaren heb ik tijdens schooltijden gewerkt, schreef ik stukjes voor tijdschriften, websites en bedrijven. Geweldig werk hoor, daar niet van, maar enige regelmaat in inkomsten, ho maar. Pensioen-opbouw? Mijn enige pensioenvoorziening is dat ik probeer gezond te eten en regelmatig sport. Tijd voor iets vasts. Met een oudedagsregeling. En collega’s. O ja, en een watercooler.
Volgens mijn man moet dat niet al te moeilijk zijn: ‘Bedrijven schreeuwen om goede werknemers.’ Dat klopt, als je handig bent met cijfers. Of computers. Bij voorkeur allebei. Probleem is dat ik al sinds ik van de School voor Journalistiek kwam, niets anders heb gedaan dan woorden in verschillende combinaties achter elkaar zetten en zinnetjes aan elkaar breien. En eigenlijk niets anders kan.
Een ander probleempje is dat ik natuurlijk niet voor niets freelancer ben. Ik ben niet op mijn best in een hiërarchie. Een eindredacteur schreeuwde mij eens toe: ‘Waarom spreek je me altijd tegen?’ Waarop ik terugschreeuwde: ‘Dat doe ik niet!’ Ik heb geprobeerd te leren boekhouden, maar daar ben ik te chaotisch voor. Horeca? Ja graag. Maar dan als ontvangende partij. De hele avond tappen en niets mogen drinken lijkt me een op den duur onhoudbare situatie.
Zodra computers gaan reageren op schreeuwen en een evil stare, ben ik uw vrouw. Als ik handig met computers zou zijn, zou ik een app ontwikkelen die dit zou kunnen. Lijkt me dat daar goud geld mee te verdienen is. In de verkoop dan maar. De boekwinkel waar ik meer koop dan ik ooit kan lezen, zoekt verkoopmedewerkers. Dat lijkt me wel wat. De hele dag tussen de boeken, mensen wijzen op mooie nieuwe titels en geld toe krijgen. De ideale baan. De boekwinkel denkt er anders over. Mijn eerlijkheid wordt niet op waarde geschat. ‘Ik heb geen ervaring, maar leer snel,’ is niet genoeg om mij voor een gesprek uit te nodigen.
Het uitzendbureau lijkt me een logische volgende stap. ‘Hoofdredacteur financieel’ valt af – hiërarchie werkt al helemaal niet met mij aan het hoofd. ‘Content marketeer’ zou kunnen. Maar wat is dat eigenlijk en wat doe je dan? Ik heb geen idee. Content marketeers bestonden nog helemaal niet toen ik lang geleden begon met werken. Voor andere vacatures hebben ze een junior in gedachten. Nou ben ik inderdaad junior in gedachten, maar volgens mijn paspoort allang niet meer.
Ik word moedeloos. Er moet toch iets te vinden zijn dat bij mij past. Ben ik te oud, te kritisch? Of ken ik mezelf en mijn tekortkomingen na bijna vijftig jaar gewoon te goed? Weet ik dat werken achter de kassa best gezellig is, maar dat ik moet kunnen bewegen omdat ik anders ga stuiteren? Of dat ik best een goeie telefoniste zou zijn ware het niet dat ik te nieuwsgierig ben en door zou blijven vragen (je bent journalist of niet)? Ik zie het al voor me: ‘Kunt u mij doorverbinden met meneer x?’. ‘Ja hoor, waarom? Vertel eens, wacht, ik pak er pen en papier bij.’
Ik zoek verder, naar de baan der banen. Al heb ik die eigenlijk al. Want er is niets leuker dan schrijven. En ook al heb ik nog geen vaste baan, met dit stukje heb ik bijna genoeg verdiend om nieuwe schoenen te kopen.
BLIJF OP DE HOOGTE VAN SAAR!
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief
