Kerst zonder mijn kinderen, dat wordt wennen

-

FB: ‘We zullen nieuwe dingen moeten bedenken om het ook samen weer leuk te hebben’

Na jaren een familiekerst te hebben gevierd, heeft José (57) nu uitzicht op een kerst met alleen haar man: “Ik weet niet eens of ik wel een boom zal optuigen. Voor wie doe ik dat eigenlijk?”

“De afgelopen jaren heb ik, zoals vermoedelijk de meeste vrouwen, regelmatig gezucht in december. Over al het geregel en het gesleep met boodschappen. Over wat wie cadeau te geven. Over het huis versieren en waarom ík altijd degene moest zijn die dat deed. En over wanneer naar opa en oma. Precies een jaar geleden had ik een driftbui omdat de lampjes van de kerstboom om onverklaarbare redenen wéér in elkaar verstrikt zaten en ik geen zin had om de stad in te gaan voor van alles.

Dit jaar heb ik de rust en de vrijheid waar ik al vaak naar heb verlangd in december en ik vind er niets aan. Door een samenloop van omstandigheden zijn mijn man Leo en ik dit jaar voor het eerst met zijn tweetjes met de feestdagen. De oudste zit in het leger en is op missie. Niets aan te doen. De middelste is aan het backpacken en zit momenteel in de buurt van Chiang Mai in Thailand. Ze heeft het reuze naar haar zin, maar geen geld om terug te vliegen en wij hebben geen geld om daarheen te gaan. Dus met een beetje geluk zullen we even kunnen skypen, maar meer ook niet. En ons kuiken mag met zijn beste vriend mee op wintersport. Twee jongens van zestien, allebei gek van snowboarden en al sinds hun zesde hartsvrienden: we konden het niet over ons hart verkrijgen om te zeggen dat we het niet zo gezellig vonden dat hij er ook niet zou zijn met kerst. Nog even afgezien van het feit dat hij alles behalve gezellig is zonder zijn beste vriend in de buurt.

Nu loop ik dus een beetje met mijn kerstziel onder mijn arm. We zouden een last minute kunnen boeken, maar zowel Leo als ik zijn niet zulke vakantiegangers. We hebben voorzichtig vrienden gepolst, maar die hebben – logisch – allemaal hun eigen kerstprogramma. Mijn schoonouders zijn onder de pannen, mijn vader leeft niet meer, mijn moeder zit bij haar beste vriendin in Sittard. Het enige familielid dat dan nog over is, is mijn volledig demente oma. We gaan er zeker langs, maar dat is het soort bezoek waarbij je laaggespannen verwachtingen moet hebben.

Het wordt dus een kerstdiner voor twee. Na jaren een huis vol mensen te hebben gehad, voelt dat een beetje… kaal. De boom, ook zoiets. Gaan we er eentje neerzetten? Zijn we daar niet te oud voor? Ik zou het vooral voor mezelf doen, want Leo hecht niet buitengewoon aan kerstballen. Sterker nog: wat hem betreft, hang ik wat lichtjes in de ficus en is het klaar. Geven we een cadeautje aan elkaar of niet? Naar de kerstdienst op kerstavond of toegeven aan onze luiheid en lekker thuis blijven?

Ik weet het gewoon niet. Wat ik wel weet, is dat dit ons voorland is en dat we in de toekomst vaker met zijn tweetjes feestdagen zullen doorbrengen. Onze kinderen worden ouder, ze vliegen uit, ze hebben hun eigen leven. En Leo en ik zullen nieuwe dingen moeten bedenken om het ook samen weer leuk te hebben. Want ik wil niet dat we zo’n stel worden dat alles zwijgend uitzit voor de televisie.

Het besef daalt eigenlijk nu pas in hoe snel het is gegaan en hoe we het misschien voor lief hebben genomen, de jaren dat de kinderen nog klein waren. Kibbelen om de boom te mogen versieren, verdacht rondhangen in de keuken om lekkere hapjes te jatten. De herrie, de chaos, de blikken die konden doden als ze een kwaaie bui hadden – ik zou er een lief ding voor over hebben om ze weer in huis te hebben. Maar het is wat het is.

En gedoe of niet, ik ga nú een kerstboom kopen. Zó oud zijn we nu ook weer niet.”

 

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN