Juliette wil er nog altijd heel graag beeldschoon uitzien, maar vindt het treurig dat het steeds meer tijd kost. “In al die uren die ik aan mijn uiterlijk heb besteed had ik ook kunnen leren leren tapdansen.”
Ik vind het een leuke quote: Ik heb er vijftig jaar over gedaan om er zo goed uit te zien. Maar soms denk ik: dat gaat niet op voor mij. Ik zie er goed uit. Daar doe ik alleen geen vijftig jaar over, maar elke ochtend minimaal een halfuur. Wassen, föhnen, opmaken, aankleden. Ik moet elke ochtend opnieuw beginnen. En het duurt ook nog elke ochtend steeds langer om er zo goed uit te zien. Want wat zei ik, een halfuur? Maak daar maar drie kwartier van. Dan ben ik tegenwoordig mooi genoeg om, zoals mijn moeder kan zeggen: voor de kramen langs te gaan.
Dan zie ik er mooi en jong genoeg uit.
Nou ja: jongig.
Na pakweg een uur (maak er maar een uur van, eigenlijk).
Er zijn allerlei onmogelijke en vaak pijnlijke ideaalbeelden voor het menselijk lichaam, speciaal het vrouwelijk lichaam. Er is dat jonge ideaal (want één regel, bijna altijd en overal, is dat jonge vrouwen mooi zijn. Het schoonheidsideaal is altijd jong. Voor een deel is dat simpelweg realisme. Jonge vrouwen zijn ook mooi! Allemaal! Hoe ouder ik word, hoe duidelijker ik dat zie). En er is de ideale schoonheid van filmsterren en fotomodellen – een verraderlijk ideaal omdat de regels telkens veranderd worden door ontwerpers, bedrijven, bladen, Instagram-dictatortjes, vloggers, influencers die willen dat je om de haverklap nieuwe dingen koopt om je mooi in te voelen. Een terreur die zelfs die mooie jonge meiden treft: de vijftienjarige dochter van een vriendin staat elke ochtend krankzinnig vroeg op omdat ze er twee uur over doet om precies volgens de laatste regels gekapt, opgemaakt en gekleed het huis te verlaten – anders durft ze zich niet aan haar klasgenoten te tonen. Haar moeder, die ooit op de feministische barricades stond, staat erbij en kijkt er met open mond naar, maar kan niets aan het leed veranderen.
Twéé uur. Daarmee vergeleken ben ik in een wip de deur uit, zeg. Een vrouw van vijftig (of zestig, of zeventig) heeft alleen niet meer dat jonge lichaam, en ze trekt ook steeds minder die terreur van de laatste mode, de beauty-hypes, de nieuwste filmster-idealen. Tenminste: ik niet. Dat betekent niet dat uiterlijk er helemaal niet meer toe doet en dat ik de boel maar laat hangen. Ik weet bijvoorbeeld heus wel wat een goed jurkje met me doet. Als ik me chagrijnig voel of oud en versleten of anderszins niet helemaal goed in mijn vel, dan doet een rode jurk met dito lippenstift wonderen. Of een uurtje bij de kapper.
Maar toch. Elke ochtend besteed ik een uur om er leuker en jonger uit te zien. Een uur per dag, 365 dagen per jaar, dat is meer dan negen werkweken per jaar. En dan reken ik die middagjes kleren shoppen nog niet eens mee. Bovendien duurt het elke ochtend steeds langer om me mooi te maken: als ik zo doorga, ben ik straks erger dan de dochter van mijn vriendin en ben ik over een paar jaar een halve dag bezig met er net zo goed uitzien als vroeger. Tegen de tijd dat ik doodga: de hele dag.
In die tijd kan ik virtuoos piano leren spelen, of een cursus Spaans volgen, rechten studeren en een volleerde tapdanser worden. Of topkok. Ik kan gaan reizen, een roman schrijven, intellectuele salons organiseren en interessante mensen ontmoeten, net als Gertrude Stein een eeuw geleden. En zeurt er nu iemand over het feit dat Gertrude Stein niet leuk genoeg was gekapt en gekleed voordat ze met Picasso ging discussiëren of een manuscript van Hemingway ging lezen of een prachtig gedicht ging schrijven? Welnee!
Als je ouder wordt en je het niet meer van je jeugd moet hebben, moet je het van andere dingen hebben. Of je toevallig goeie jukbeenderen hebt, bijvoorbeeld – iets waar je niks aan kan doen. Maar vooral van wie je bent en wat je uitstraalt en of je nog iets interessants te melden hebt. De dwarse modeontwerpster Vivienne Westwood, een vrouw naar mijn hart, zei ooit: ‘De meest sexy mensen zijn denkers. Niemand is geïnteresseerd in iemand die alleen maar ijdel is met een gat in haar hoofd, pratend over de laatste mode – er bestaat niet zoiets als de laatste mode. Dat is allemaal onzin.’
En zo is het.
Ik doe een plechtige belofte aan mezelf: voortaan red ik wat er te redden valt in een halfuur. Inclusief douchen en föhnen. Dan zie ik er maar uit als Gertrude Stein (nou ja, vooruit: Gertrude in een leuk jurkje). De rest moet ik maar redden met gratie, humor, waardigheid, creativiteit en hersens.
Zo, en nu eens een mooi gedicht schrijven.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
