Het is eigenlijk veel leuker andere vrouwen te bewonderen dan groen en geel van jaloezie door het leven te lopen. Vindt Juliette (die stikjaloers is op Meghan).
Ik luister naar een cd met een vriend die muzikant is. Nou ja: hij was ooit muzikant, in een vaag bandje, jaren geleden toen hij jong was.Maar zo goed was-ie nou ook weer niet en hij kon er niet van leven en hij koos voor een degelijke studie en daarna voor een nette baan bij een keurig bedrijf, en die baan heeft hij nu nog. Hij is wat ouder dan ik, begin zestig, en speelt weleens met een paar oude vrienden in de garage en soms in de plaatselijke kroeg. Maar Prince zal-ie nooit worden.
Het is mooie muziek waarnaar we luisteren, echt een cd die mijn zomer-cd gaat worden: Hush van Nora Fischer en Marnix Dorrestein.Nora zingt zeventiende-eeuwse liederen van Purcell en Monteverdi en zo op een niet-klassiekerige, bijna poppy manier. Marnix begeleidt op elektrische gitaar en het resultaat is waanzinnig leuke, bijna meezingbare muziek. Ik geniet. Mijn vriend ook.
Tot ik hem ineens hoor zeggen: ‘Godverdomme.’‘Huh?’ zeg ik. Hij kijkt chagrijnig. Hij heeft geen zin meer om te luisteren. ‘Dit ga ik dus nooit meer kunnen,’ zegt hij gefrustreerd, en hij gaat buiten een potje staan roken.
Van sommige dingen moet je accepteren: dat gaat hem niet meer worden. Ik word nooit een Doutzen Kroes, de Nobelprijs voor de literatuur ga ik niet meer winnen (als-ie weer wordt uitgereikt) en ik zal nooit met Prince Harry trouwen, Mijn vriend wordt geen Messi of Paul McCartney meer, maar hij is wel een geweldige boekhouder, want daar zitten zijn tienduizend uren in. (Dat zit zo: als je tienduizend uur oefening en ervaring in iets hebt zitten, word je er vanzelf goed in, wil de theorie. Het enige waar ik meer dan tienduizend uur in heb zitten, is stukjes schrijven en andermans teksten redigeren en alleen daar ben ik steengoed in geworden. (En in winkels afstruinen en weten welke jurk mij geweldig zal staan en welke niet. Daar zit ook wel tienduizend uur in, inmiddels, denk ik. Daar ben ik ook heel goed in want ik heb bijna nooit meer een miskoop. Bij nader inzien is dat een nogal loze vaardigheid; ik had die uren misschien beter in het winnen van de Nobelprijs kunnen steken.)
Naast mensen die met noeste arbeid en kneiterhard doorzettingsvermogen iets hebben bereikt (waar je zelf dus te laf of te lamlendig voor was) heb je ook nog van die supernatuurtalenten die al vóórdat ze ergens tienduizend uur in hebben zitten geweldig goed zijn. Albert Einstein had zijn relativiteitstheorie al in de steigers toen hij begin twintig was; als je daaraan denkt, heb je het gevoel dat je meteen wel kan inpakken. En Nora Fischer en Marnix Dorrestein hebben er ook al een robbertje conservatorium opzitten maar zijn daarnaast ook nog eens uitzonderlijk getalenteerd. Oké. Dat is best iets om jaloers op te zijn.
Ik geef toe: ik voel af en toe ook een steek van jaloezie wanneer een oude klasgenoot beroemd wordt, wanneer iemand die jonger is me voorbijgestreefd is, wanneer een collega een sprong waagt die ik zelf niet durf te maken, of wanneer iemand iets moois maakt dat ik zelf gemaakt zou willen hebben. Maar je hebt er niks aan, aan jaloezie. Als iets goed of moois je plezier vergalt, zoals bij mijn vloekende vriend, is dat eigenlijk een beetje zonde. En kinderachtig en sneu en ronduit onsexy.
Die jaloezie omzetten in bewondering is veel en veel leuker, en bovendien beter te doen naarmate je ouder wordt en je steeds vaker realiseert dat je dingen niet kunt. Ik bewonder de humor van Brigitte Kaandorp, de schilderijen van Matisse, de boeken van Alice Monroe, het zingen van Jacques Brel, de schoonheid van Julianne Moore en de moed van Artsen zonder Grenzen. Ik bewonder zakenvrouwen die het maken en millennials die met data goochelen alsof het konijnen uit hoge hoeden zijn. Ik bewonder de boekhoudvaardigheden van mijn vriend. De dingen die zij doen en kunnen ga ik in mijn leven allemaal niet meer kunnen, maar de kunst is om daar vrede mee te hebben en het ook niet te willen. Niet zoveel vrede dat ik geen vin meer verroer en nooit meer iets nieuws probeer, maar wel genoeg vrede om te kunnen genieten van datgene waar andere mensen goed in zijn.
De kunst is de jaloezie uit te bannen en de bewondering te laten groeien. Om met Ramses Shaffy te spreken: ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.’
Maar toch jammer dat Harry is getrouwd met Meghan. Godverdomme.
beeld screenshot YouTube
LEES OOK: Juliette heeft geen tattoo. En ze wil geen tattoo
.){kind=link}