Wat was ik mooi toen ik twintig was, wow. Dat denkt Monica als ze een foto terugziet van zichzelf als jonge meid. Ze heeft een geweldige truc gevonden om zich jonger te voelen.
BEKIJK OOK: Els vlogt: zo blijf je jong; beeldschoon (zonder botox)
Het was een warme dag op een terras. Ik keek recht in de ogen van een jonge vrouw, een meisje, van een jaar of twintig. Ze was mooi om te zien, maar man, wat had ze een laag make-up op. Ik als vijftiger, had wel willen schreeuwen dat ze zo mooi is en dat die dikke laag – perfecte – laag serieus niet nodig is, en zonde bovendien. Maar ja, ik was ook zo…
Toen ik haar leeftijd had, experimenteerde ik ook met make-up. Ik droeg er eigenlijk veel meer van dan nu. Nu ben ik me ervan bewust wat je uitstraalt met een laag make-up, die je hoe je het went of keert altijd ziet zitten. Als ik vrouwen zie met zo’n plaque denk ik toch onbewust na over wat die vrouw wil verbergen, of nog belangrijker: wat ze wil zijn. Waarom moeten alle oneffenheden weg? Waarom weet deze vrouw niet dat wij make-up zien in plaats van natuurlijke schoonheid, die daar ongetwijfeld onder zit, want die bezit iedereen.
Zelf zie ik er ook graag verzorgd uit. Ik laat maandelijks mijn wenkbrauwen epileren en verven, ik zorg dat mijn haar glimt en ik gebruik altijd make-up. Ik doe ook weleens gekleurde dagcrème op. Of eigenlijk: altijd, het hoort bij mijn ochtendritueel, maar ik zorg dat het transparant is en alleen een klein effect heeft. Daarna volgt een lijntje oogpotlood, wat mascara en lipgloss. Allemaal volgens het principe van natuurlijke schoonheid: het is bedoeld om de natuurlijke uitstraling wat op te pimpen – niet om iets te verbergen, want dat werkt toch niet.
Laatst zag ik een foto van mezelf als die twintigjarige. En ik zal het maar bekennen dat ik dacht: man, wat was ik knap! Echt. Maar het pijnlijke eraan is dat ik zó onzeker was, dat ik er helemaal niet van kon genieten. In plaats daarvan smeerde ik er elke ochtend een laag goedkope make-up op, om mijn wallen te verstoppen (die ik dus echt niet had). Als ik nu naar die jonge vrouw kijk, heb ik spijt. Spijt dat ik er niet meer van heb genoten.
Nu ben ik dus 52. En voel ik me soms oud en lelijk. Onzichtbaar. Maar dan probeer ik te denken aan mijn jongere versie, aan hoe onzeker die zich voelde. En dan heb ik dus sinds kort een trucje: ik probeer mezelf voor te stellen dat ik over twintig jaar een foto zie, van mezelf, van deze 52-jarige versie. En dan stel ik me voor wat ik dan denk.
Nou? Precies: oooooh, was ik nog maar zo jong en knap. Geniet ervan nu het nog kan, want daar is het nooit te laat voor. Probeer het ook eens: het helpt.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
