Hoe Miriam in haar inloopkast slaapkamer ontdekt dat ze helemaal geen maat 36 heeft. “Waar de fuck is mijn taille gebleven?”
Ik was uitgenodigd voor een feestje op de redactie. En wat doe je dan? Dan ga je in je tot slaapkamertje omgebouwde inloopkast turen. Wat voor leuks zal ik eens aantrekken? Op links hingen mijn rokskes en flodderbroekskes. Op rechts mijn jurkskes en shirtjes. Hm. Rokje? Jurkje? Broekje?
LEES OOK: Van slanke den naar dikke vrouw: fuck de menopauze
Ik pakte mijn allermooiste jurk ooit uit het rek. Mijn koningin Máxima-jurkje. Twee zomers geleden werd ik onder de complimenten bedolven dankzij mijn Máximaatje. Met mijn roodwitblauwe, nauwsluitende jurkje met kapmouwtjes. Ik trok het jurkje over mijn hoofd. Einde verhaal. Dat was het. Verder dan dat kwam ik niet. Hulpeloos stond ik met mijn armen omhoog in mijn tot slaapkamertje omgebouwde inloopkast met om mijn hals een roodwitblauw opgepropt stukje stof. Ik kreeg niet eens één arm door het mouwtje gepropt laat staan twee. Ik weet dat kleren kunnen krimpen als je ze te heet wast maar dat kleren ook kunnen krimpen door gewoon aan een hangertje te hangen?
Volgende kledingstuk. Mijn designer-shit-extreem-dure-rok-uit-lang-vervlogen-tijden die-nog-steeds-belachelijk-prachtig-is. Kom maar hier schatje. Ik stak mijn benen door het gat en merkte dat er iets niet klopte. Waar de fuck was mijn taille gebleven? Ergens had ik toch een taille, maar waar? Ik zocht en zocht. Nergens te vinden. Mijn taille was gewoon verdwenen. Foetsie. Op de plaats waar ooit mijn taille (60 cm) prijkte zat nu ineens vlees. Ik kneep erin, hield mijn adem in, draaide naar links, en naar rechts, het hielp allemaal niets.
Wacht. Misschien die rok ietsje verder omhoog hijsen? Dat lukte wonderbaarlijk genoeg wel. Het zag er een beetje appelig uit en de rits ging met geen mogelijkheid dicht maar de designer-shit-extreem-dure-rok-uit-lang-vervlogen-tijden die-nog-steeds-belachelijk-prachtig-is paste gelukkig nog wel.
Opgelucht greep ik een beeldschoon bloesje uit mijn tot slaapkamertje omgebouwde inloopkast. Het viel over mijn openstaande rits, dus dat ging best. Ik moest alleen niet bukken. Maar ik was toch niet van plan te gaan bukken op dat feestje. Ik moest ook niet gaan zitten. Dat werd een beetje een probleempje. Stel dat iedereen zou gaan zitten en ik als enige bleef staan? Dat zou een beetje raar zijn.
Ik staarde naar mijzelf in de daarvoor bestemde spiegel. Ik heb in mijn woonkamer een spiegel voor de sier hangen, maar deze spiegel in mijn tot slaapkamertje omgebouwde inloopkast was dat duidelijk niet. Deze had een functie. In dit geval de functie waardoor ik als oplettende kijker ontdekte dat mijn borsten een vreselijke spanning op de knoopjes van mijn bloesje zetten. Geen idee waarom die klootzakjes dat deden. Pure pesterij, dat was het.
Al maanden zeurden mijn behaatjes dat ik ze niet zo vol moest stouwen. Nu begreep ik waarom ze dat deden. Ineens begreep ik de blik waarmee mijn vriend mij aankijkt als ik ’s avonds een zak chips, een zak winegums en een slagroomtaart naar binnen werk. Begreep ik die striemen op mijn huid als ik mezelf ’s avonds uitkleedde. Wist ik dat die spiegel gewoon een echte spiegel was. Een spiegel met een functie.
Vijftig jaar is mij beloofd dat ik er ooit aan zou moeten geloven en nu was het dan eindelijk zover. In luttele seconden ging ik van maat 36 naar 44. Opgelucht trok ik alles uit, greep dat ene one size fits all-jurkje van het rek, gooide het over mijn hoofd, stak mijn armen in de daarvoor bestemde gaatjes en rende naar het station om de trein naar Amsterdam te pakken.
Het werd een leuk feestje.
lees ook: Wil je het lijf van Marilyn Monroe? Volg dan dit belachelijke dieet
