Irma mist de ouderwetse begrafenissen die steevast eindigden met een genoeglijke bijeenkomst in het café tegenover de kerk. Met de hele familie aan een lange tafel, broodjes, koffie en krentenbrood. En na afloop een borreltje.
LEES OOK: Ha fijn, we gaan naar het graf van pa en ma
Vijftigplus beteken ook dat je steeds meer uitvaarten hebt. De familie is al aardig uitgedund. Mijn ouders en veel ooms en tantes leven niet meer en ook in mijn eigen generatie vallen gaten. Vorige week hoorde ik dat een neef terminaal was. Longkanker. In een paar weken ging hij van ‘zich niet zo lekker voelen’ naar het einde. Hoewel we al jaren amper contact hadden (alleen via Facebook) belde hij me op. “Ik wilde je het zelf vertellen.”
Hij was 53, een flinke, kale vent, lid van de motorclub in zijn dorp. In mijn ogen nog steeds dat roodharige, dwarse pubertje van veertig jaar geleden dat een tijdje bij ons in huis woonde omdat hij niet overweg kon met zijn stiefvader. “Ik kom vrijdag naar je toe,” beloofde ik. Te laat. De nacht ervoor trok hij zelf de stekker eruit, hij wilde dat laatste stukje lijdensweg niet meer meemaken.
Ik ging naar de crematieplechtigheid. In mijn oude woonplaats, 120 kilometer verderop. Bij het condeolanceboek kwam ik een neef en nicht tegen die ik alleen nog op uitvaarten zie. De uitvaartbegeleider meldde dat er acht uur ’s avonds een bijeenkomst zou zijn met bier en whisky. “Koffie en cake waren niks voor de overledene,” zegt hij. Dat geloof ik best. En ik heb niks tegen bier en whisky, maar wel als ik nog 120 kilometer moet rijden. En als ik er ruim twee uur op moet wachten.
Ik dacht aan de begrafenissen van mijn opa’s en oma’s. Die waren heel verdrietig, maar eindigden altijd gezellig. Met een Brabantse koffietafel in het café tegenover de kerk. De hele familie aan een lange tafel met broodjes, koffie en krentenbrood. Kinderen speelden op het kerkplein. En na afloop was er voor de volwassenen een borreltje.
Ik reed terug naar Bergen op Zoom. Zonder koffie, zonder cake, zonder de familie gecondoleerd te hebben – dat kon ook pas vanaf acht uur. Het voelde kaal en verdrietig.
De koffietafel van toen verlichtten het verdriet en zorgden ervoor dat je een beetje minder triest naar huis ging. Ik hoop dat de bier- en whiskygasten er nog een mooie avond van hebben gemaakt.
Niets meer missen van Saar?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief
