Karin (56) verliest steeds meer haar en loopt erbij als een – haar woorden – vlassige rat. “Als vriendinnen balen dat ze grijs worden denk ik: mens, wees blij dat je tenminste haar hebt.”
“Het begon met een steeds vollere borstel. Niks aan de hand, dacht ik. Komt vast door de overgang. Maar het werd steeds erger. Bij het wassen durfde ik bijna niet meer over mijn hoofdhuid te wrijven, omdat ik er hele bossen uitspoelde. En er waren dagen dat ik wakker werd met complete plukken op mijn kussen. Mijn ooit mooie, dikke haar werd steeds dunner en ik kon wel janken, omdat ik er niets meer mee kon. En ook wel omdat haaruitval voor artsen nou niet meteen reden is om actie te ondernemen. Het levert geen acuut gevaar op, het is vaag, het kan aan zoveel dingen liggen. Maar intussen was ik er wel de hele dag mee bezig. Haar is je kroon, je vrouwelijkheid. Zonder haar zie je er al snel oud of ziek uit. En kale plekken staan zo ontzettend armoedig, mensen kijken naar je alsof je een freak bent.
LEES OOK We doen een rondje 50+ vrouwen met rode haren
Het heeft even geduurd voor ik eindelijk bij een goede specialist terecht kwam, via mijn assertieve kapster die maar bleef roepen dat dit niet normaal was. Lang verhaal kort: overgang, schildklier van de leg, auto-immuunziekte: alopecia areata. Over mijn hele hoofd heb ik kale plekken, soms zo groot als een oude rijksdaalder. Die zijn helemaal kaal, terwijl er omheen gewoon haar groeit, heel raar. Zoals mijn dochter zegt: ‘Je bent gewoon een heel lieve naakthond.’ Van haar kan ik het hebben, bij anderen ben ik altijd hysterisch bezig om de schade te camoufleren. Ik noem het mijn ‘verborgen verdriet’.
Er was een vriendin die opperde om het heel kort te laten knippen zodat het niet zo dun meer zou lijken, maar dat durfde ik niet. Want dan zag je ook de kale plekken veel beter, terwijl ik die met lang haar nog een beetje kon verdoezelen. Ik heb ook wel eens een pruik geprobeerd, maar dan voel je dus de hele dag dat je een pruik ophebt. Met een hoofddoek ziet het er al snel uit als chemo, met een tulband ben ik net een travo. De beste oplossing zijn haarstukjes die ik er met angst en beven inschuif, omdat ik bang ben dan ze ook het omliggende haar beschadigen. Om die reden durf ik er ook geen extensions in te laten zetten. Als ik niet hoef te werken, laat ik mijn haar het liefst zoveel mogelijk met rust. Ik draag geen pet omdat ik stoer ben of een bad hair day heb, maar puur omdat ik er zonder bijloop als een vlassige rat.
Een effectieve behandeling is er nog niet, eigenlijk kan alleen je lijf het zelf oplossen. Dus ik probeer zo gezond mogelijk te leven, om het gevoel te hebben dat ik er zelf in investeer. De plekken zijn met laser behandeld, het meest effectief waren injecties met corticosteroïden in mijn hoofdhuid, maar het effect daarvan is tijdelijk. Er is één plek waar nu weer wat haargroei tevoorschijn komt, maar er is ook een nieuwe plek bijgekomen, dus reden voor optimisme is er niet.
Ik ben er altijd mee bezig. Zit mijn haar een beetje, zijn er geen kale plekken te zien? Als ik vrouwen hoor zuchten over grijs worden denk ik: mens, wees blij dat je tenminste haar hebt. Ik zou tekenen voor een dekkende bos grijs en er elke dag blij mee zijn. Tegelijk durf ik er ook niet teveel over te klagen. Bij het passen van pruiken zat ik tussen de kankerpatiënten, die op hun beurt weer liever kale plekken dan kanker zouden hebben. En dat begrijp ik best.
Maar het maakt mijn verdriet en onzekerheid er niet minder om. Soms denk ik: ik wil rust, ik laat de hele boel kaalscheren en neem een pruik. Maar goed, ik heb nog haar van mezelf. En dat ene plekje waarmee het nu beter gaat, geeft toch weer een beetje hoop. Dus voorlopig blijf ik toch nog de vrouw die steeds angstvallig naar haar hoofd tast, of haar vier tot vijf haarstukjes nog wel goed zitten. In de hoop dat ik het nooit meer mee hoef te maken dat een collega me er eentje nadroeg en met een vies gezicht zei: ‘Euh, Karin, je bent wat verloren’.”
LEES OOK Weg chagrijn en uitvallende haren: Yolan ging aan de hormoonpillen
