Sommigen mensen lullen vrolijk met de buurman, de bloemenman, de bakker en de visboer. Maar niet Edith. Zij weet nooit iets te zeggen en haat sowieso prietpraat. ‘Ja, zo vind ik natuurlijk nooit een man.’
Ik heb een paar supersociale vriendinnen. Met een verre buurman praten ze over het afgelopen weekend, in de supermarkt bespreken ze met wildvreemden het groenteaanbod, met de verkoper van de daklozenkrant moeten ze vreselijk lachen (en kopen ze ook nog een daklozenkrant) en een verdwaalde toerist wijzen ze niet alleen de weg, maar ze gaan er nog mee koffie drinken ook.
Als zij een man zouden zoeken, hebben ze er zo een gevonden. Maar die hoeven ze niet te zoeken, want ze hebben er uiteraard al een gevonden met wie ze dolgelukkig zijn. Misschien dat ze daarom ook zo opgewekt door het leven gaan en met iedereen een praatje maken.
Mijn vriendinnen klagen dat ze veel te weinig tijd hebben, wat mij vrij logisch lijkt als je zo nodig met iedereen moet ouwehoeren. Maar diep vanbinnen ben ik natuurlijk stinkend jaloers. Waarom kan ik niet lullen met de pakketbezorger over het parkeerbeleid, met de bakker over Boer zoekt Vrouw en met de visboer over voetbal? Waarom ben ik een stijve hark en weet ik niks te zeggen?
Ik kan nu allerlei smoesjes verzinnen. Dat ik een beetje verlegen ben en de kat liever uit de boom kijk. Dat ik niet van prietpraat hou. Dat ik geen tijd heb. Maar nu ik erover nadenk, moet ik bekennen dat ik de pakketbezorger niet wil zien maar het pakketje dat hij voor me heeft, dat ik nooit over voetbal praat en al helemaal niet met de visboer en dat ik niet naar Boer zoekt Vrouw kijk en weinig te bespreken heb met de bakker. Eigenlijk ben ik helemaal niet geïnteresseerd in mijn medemens. En daarom zijn anderen ook weinig geïnteresseerd in mij, tolt het verder in mijn hoofd. En dat is dus de reden dat ik zo weinig likes krijg op Facebook, hoewel me dat worst zou moeten wezen, want wat is er nou oppervlakkiger dan Facebook.
En die gedachten maken mij dan vervolgens zo treurig, dat ik met niemand meer wil praten, ook niet met mijn vriendinnen. Dan ga ik in mijn bed liggen en trek de deken over mij heen en bedenk dat ik op deze manier nooit een leuke man ga vinden. Niet in het wild en ook niet online. Misschien dat het tijd wordt om een hond te nemen.
