Irma was 21 toen ze haar eerste huis kocht zonder zich een seconde in de hypotheek te hebben verdiept. En tragisch maar waar: inmiddels is het dertig jaar later en heeft ze er nog steeds geen verstand van.
Wist ik veel. Ik ging trouwen, kreeg voor het eerst een eigen huis. Hypotheken, aflossingen, rente, overwaarde, kleine letters … dat was wel het laatste waarmee ik bezig was. Ik had het veel te druk met het uitzoeken van een nieuwe bank en gordijnen. Dat er ooit een scheiding zou komen waardoor ik huis en alles erop en eraan kwijt zou raken, kwam geen seconde in me op.
Een heleboel jaren, een scheiding en diverse huurhuizen later, stond ik weer op het punt een huis te kopen. De rente was laag, de prijzen waren laag, er kwam een klein lief koophuisje op mijn pad: het was nu of nooit. Huren was wel makkelijk (als het dak lekte, kon ik gewoon iemand bellen die het kwam maken. Geen kosten, geen zorgen), maar werd ook steeds duurder en er werd nog geen baksteen van mezelf.
Ik waagde het erop en kocht in mijn eentje een huis. Met nog net zoveel verstand van hypotheken als toen. Ik liet het verhaal van de hypotheekadviseur over me heen komen, vertrouwde hem op zijn mooie blauwe ogen en zette mijn handtekening. Nog veel trotser dan dertig jaar geleden: hier had ik helemaal zelf voor gewerkt. Dertig jaar hypotheek, dat betekent dat ik het afbetaald heb als ik 77 ben. Leuk spaarpotje voor in het bejaardentehuis of een erfenis voor de kinderen. Ook een grotere zorg: want nu is er niemand meer die ik kan bellen als er iets kapot. Is. Nou ja, die zijn er wel, maar kosten ook al gauw een vermogen.
Wat ik nog net heb meegekregen van het verhaal van de adviseur, is dat de hypotheek misschien wel pittig wordt als ik met pensioen ga. Ik heb het weggewuifd: dat zie ik dan wel weer. Net als zoveel vijftigplussers die alle zorgen al jarenlang wegwuiven. Vijftigplussers die vaak aflossingsvrij gekocht hebben, niet weten dat de regels zijn veranderd en dat ze weleens voor nare verrassingen kunnen komen te staan. Vijftigplussers die zorgeloos leven in de waan dat alles prima in orde is. Want overwaarde is tegenwoordig niet meer zaligmakend, er wordt naar inkomen gekeken bij de aanvraag voor een verlenging. En als je eenmaal met pensioen bent, is het inkomen vaak niet meer toereikend.
Nu duurt het nog zo’n vijftien jaar voor mijn pensioen eraan komt. Wie dan leeft, wie dan zorgt, zou je denken. Hoewel, misschien is het tijd alle ins en outs over pensioen en hypotheken eens goed op een rijtje te zetten. Voor de zekerheid. Zodat ik straks nog een plekje heb om te wonen en geld om te eten (en nog wat andere dingen). Ik denk dat ik maar eens een afspraak ga maken met iemand die er verstand van heeft. En dan echt goed ga luisteren.
Lees ook: Weinig of geen pensioen? Dit kun je doen
