Anne-Maries moeder had zo’n grote geëmancipeerde mond. Totdat het over haar bloedeigen dochter ging, toen bleek ze er opeens heel andere principes op na te houden.
LEES OOK: Deze vrouw was de inspiratie voor ‘We can do it’
In mijn puberteit las ik stiekem de Opzij. Ze moesten vooral niet denken dat ik een van hen was, mijn moeder en die colonne pas gescheiden vriendinnen van haar die sinds eind jaren ’70 onze woonkamer vulden met hun feministische statements. Zelfs een ietwat verlegen loodgieter, die alleen maar een mening had over het lek in onze keuken, werd door de dames genadeloos neergezet als vertegenwoordiger van onze vrouwonderdrukkende maatschappij.
Net in de periode dat mijn moeder anti-man was geworden en mijn afgewezen papa in een appartementje wegkwijnde van verdriet –‘Het komt allemaal door die vrouwenboeken die ze is gaan lezen’- werd ik verliefd op een 17 jaar jonge god. En hij op mij. Wat nu? Mijn vader vertellen dat ìk wel mijn geluk gevonden had, terwijl dat van hem net kwijt was? Een – zij het pas ontluikende, maar toch – vijand meenemen naar het net afgekochte heiligdom van mijn bevrijde moeder?
Het was onvermijdelijk, hij moest toch een keer met me mee naar een van mijn huizen. Dus smokkelde ik mijn vriendje in zijn veel te grote houtje-touwtje-jas mijn kamer in bij moeders. Misschien zou ze hem niet eens opmerken, dacht ik nog, druk als ze was met het land waar vrouwen willen wonen. Maar toen hij naar de wc ging, troffen ze elkaar in de gang. Ze begroette hem hartelijk en bood zowaar koffie aan. Ze raakten al snel in een geanimeerd gesprek over de typische eigenschappen van hondenbezitters en de teloorgang van de jazzmuziek. Mijn zusje kwam er bij en (dus) ook meteen haar gummen-verzameling. Het verliep eigenlijk allemaal heel ontspannen. En jawel, de tweede keer dat hij kwam, was er ein-de-lijk weer die zelfgemaakte kwarktaart! Terwijl hun relatie goed bleef, ging ik gaandeweg steeds meer aan onze relatie twijfelen.
Nee, niet alleen omdat mijn moeder hem leuk vond, maar omdat ik het een beetje benauwd kreeg. Ik werd geacht alles met hem samen te doen en wilde weer de baas zijn over mijn eigen tijd. Bovendien zag ik mijn vriendinnen te weinig. Ik ging me toch niet NU AL vastketenen aan één manspersoon? Gretig las ik stukjes van Renate Dorrestein, over onafhankelijkheid en mannen die slechts moesten dienen als de slagroom op je leven, en meer niet. Zo zag ik het nou ook.
Langzaam maar zeker hervond ik mijn zelfstandigheid en steeds meer beschouwde ik hem als een vrolijke bijzaak. Dat bleef niet onopgemerkt, dus legde hij het aan met een nog jonger meisje en hield hij mij voor gezien. Vriendinnen beurden me op: ‘Hij is een loser’, ‘Je bent te leuk voor hem’, of: ‘Dat meisje is echt lelijker dan jij hoor…’ (leugenaars)
Mijn moeder reageerde heel anders toen ze over onze breuk hoorde. Ze keek me boos aan en zei: ‘Zo’n jongen gaat toch niet voor niets weg. Wat heb je gedaan? Je hebt het hem toch wel naar de zin gemaakt, hè? Dat hebben ze nodig hoor.’
Verbijsterd staarde ik haar aan, van schrik droogden mijn tranen. Zo politiek was het persoonlijke opeens niet meer! En vanaf dat moment sloeg ik haar met de Opzij om de oren.
