Ella koopt een matras die in de winkel heerlijk ligt, maar thuis de kenmerken vertoont van een harde plank.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
In tijden van vele deadlines, brandjes blussen en mantelzorgzaken (welcome to my life!) is het laatste half uur van de dag mijn absolute favoriet. Soms lig ik er pas om drie uur in, maar hemel – wat hou ik van mijn bed, de enige plek waar ik even niks moet. Niets dat me zo goed doet als slapen. Wat tot voor kort prima ging, maar matrassen hebben niet het eeuwige leven. Na drie ochtenden achter elkaar op de bedhelft van twee stomverbaasde poezen wakker te zijn geworden, bestudeerde ik mijn matras en constateerde dat die na negen jaar volkomen levensmoe was geworden. Ik had hem deskundig scheef geslapen.
Nu ben ik een vlotte beslisser, dus die ochtend liep ik de beddenzaak in en stormde meteen door naar de pocketmatrassen (de koelste optie voor puffende mediors, dames). Daar lag ik proef op een soort plank en vervolgens op een matras die exact zo was als die me door de laatste negen jaar had gesleept. ‘Dit is mijn bed,’ sprak ik plechtig tegen de verkoper, die verbijsterd was dat hij zonder enige inspanning binnen drie minuten iets had verkocht.
De nieuwe matras werd keurig de volgende dag afgeleverd. Ik waste al het beddengoed. Maakte mijn nieuwe matras op. En dook die nacht rond een uur of twee vol verwachting in mijn nieuwe oase. Die me onhartelijk op geen enkele manier tegemoetkwam en de plankmatras bleek te zijn. Vreselijke nacht. Ik wist Heel Zeker dat de verkoper in de haast een verkeerd serienummer had opgeschreven. Dit was niet de matras die ik had besteld. Met fotografisch bewijsmateriaal en klam van de rugpijn bochelde ik de volgende dag de beddenwinkel weer in en vroeg of er een vergissing kon zijn gemaakt. Wederom proefliggen bewees binnen tien seconden dat ik de plank geleverd had gekregen, terwijl het toch echt het iets zachtere en vriendelijkere exemplaar moest zijn. En je weet hoe het is als je doodmoe bent, niet hebt geslapen, alles tegenzit en je oestrogeen fluitend verdampt. Dan zitten de tranen zo hoog dat je een compleet voorraad dekbedden kunt volsnikken.
Van mijn iets te schrille ‘maar ik weet zéker dat ik déze matras heb gekozen!’ maakte het personeel zich schichtig uit de voeten en liet deze gek aan de bedrijfsleider over. Die nog zo jong was dat ik vermoed dat zelfs zijn moeder nog niet in de menopauze zit. Maar die wel de juiste therapeutische toon aansloeg. En me zo overtuigend verzekerde dat ik echt de goede matras geleverd had gekregen, dat ik hem geloofde. Uit zijn masterclass pocketvering maakte ik op dat die na een week lekker ligt, omdat het materiaal dan pas soepel is geworden. Iets met gegoten belletjes die moeten openknappen in een magische laag, ik had het te druk met tissues zoeken en een huilbui wegpuffen om scherp op te letten. De matras in de showroom was al zo veelvuldig gebruikt, dat ie daarom die soepelheid al had. Ik mocht ook díe meenemen, maar toen hij me vertelde hoe vaak er al iemand op had gelegen, wist ik niet hoe snel ik hem los moest laten, #hygiënedingetje.
In overleg met deze schat reed ik naar huis. Legde de nieuwe matras op de grond. En liet mijn inner kind los door er woest op te springen. Het was de extra opvlieger waard, hierna voelde de nieuwe matras als de oude, maar dan recht. En kon ik opnieuw snikken, ditmaal van dankbaarheid. En van ongeloof dat een matrassenmaker pocketveringen in zakjes kan stoppen. En die kan inpakken met een schuimrubberen omlijsting. En kan afdekken met zeven high tech lagen én een tijk. Maar blijkbaar niet in staat is in het hele proces nog even een wals aan te zetten, om het ding meteen beslaapbaar te maken. Alsof we het niet veel te druk hebben om ook nog eens een matras in te werken.
LEES OOK: Waarom zit die vrouw snikkend voor de tv?
