Als moeder van een stelletje pubers dat echt niks doet in huis, word je op een dag zo doldriftig dat je de stofzuiger in de hoek gooit en besluit in bed te gaan liggen huilen.
De hele dag strijd je tegen de troep. Vanaf het moment dat je ’s ochtends de vaatwasser uitruimt tot het moment dat je ’s avonds voor je naar bed gaat de laatste kopjes erin zet en het apparaat inschakelt. Tussendoor heb je gekookt, hagelslag van de vloer geveegd, remsporen (niet die van jezelf) uit het toilet gepoetst, boodschappen gedaan, nog een keer of drie de tafel afgeruimd en het fornuis gepoetst. En mind you: ik heb daarnaast een fulltimebaan.
Je vraagt je nu misschien af: hoe kan die vrouw al die ballen in de lucht houden? Ik zeg: nou, gewoon niet. Nou ja, je houdt het wel even vol, maar op een gegeven moment lukt dat niet meer. Dan word je eerst moe en humeurig en vervolgens val je om. Dat gebeurde mij dus laatst. Ik was zo moe dat ik in bed was gaan liggen. Ik was ook boos. Want niemand van mijn huisgenoten, ook die ene volwassene niet, had door welk werk hier in huis nou werkelijk werd verzet. Hoe het toch kwam dat er iedere dag een warme maaltijd op tafel verschijnt.
Steken onder water hielpen niet en als ik er wat van zei, dan werd er wat geprutteld. Vervolgens brachten de huisgenoten één keer hun bordje naar het aanrecht, maar de volgende keer trof ik bij thuiskomst toch weer de met hagelslag bestrooide tafel en vloer. Toen een van hen pannenkoeken had gebakken en het eierstruif tegen de muur zat, was ik het zat. Ik greep naar het middel dat arbeiders wereldwijd loonsverhoging en werktijdverkorting had opgeleverd. Ik dreigde met een staking.
Ik was ook zo moe. Zo moe dat ik ervan moest huilen. Dus toen mijn echtgenoot bezorgd kwam vragen of ik ziek was, kwam het er met horten en stoten uit. Dat ik had bedacht dat ik een sapkuur ging doen. Want dan hoefde ik niet meer te koken. Nee, ook niet voor hen. Ze zochten het maar uit. Albert Heijn is vijfhonderd meter lopen en ze weten waar het fornuis staat. Ik deed het in ieder geval niet. Een hele week. Mama ging in staking.
Dat maakte indruk. De bloedjes werden opgetrommeld en kregen een preek. Mijn dochter ging daarna huilen. Iedereen beloofde beterschap. Ik zei dat ik het een week aan zou kijken. En zowaar. Iedereen bracht zijn bordje naar de keuken. Er kwam het aanbod boodschappen te doen en iemand vroeg naar de locatie van de stofzuiger.
Ik besloot de sapkuur aan mij voorbij te laten gaan. Daarvoor houd ik iets teveel van eten. En oké, de borden belanden nog steeds niet in de vaatwasser, maar er bovenop. Maar er is vooruitgang geboekt. Als ik over een tijdje vind dat de werkdruk nog wat meer naar beneden kan, gooi ik er gewoon nog een staking tegenaan.
