Het liefst zou Ella immer kalm, waardig en beschaafd door het leven schrijden. Denk: Lady Cora in Downton Abbey of zoiets. Dat lukt meestal heel goed, maar minder bij de combinatie opvlieger + muitende printer.
Een en ander begon met het verlammende besef dat een enorme opdracht die in mijn hoofd half december klaar moest zijn in werkelijkheid een deadline in oktober had. Instant opvlieger, met siddervingers uitrekenen hoe ik dat voor elkaar moest krijgen en intussen vierhonderd pagina’s uitprinten.
Nu heb ik een haat-liefdeverhouding met mijn printer. Fotopapier kan hij mentaal niet aan, resetten kost al snel een jaar van je leven en hij loopt ook nogal eens vast. En dat is nog niet eens het probleem, want zo’n velletje is er wel weer uit te pulken. Het probleem is dat het kreng ook ná het oplossen van een papierstoring blijft roepen dat hij een papierstoring heeft. Uitzetten, opnieuw aanmelden – niets helpt. Dat is op zich al gekmakend, maar helemaal als je mooie hoofdje toch al omloopt.
Nu woon ik niet al te groot en is het inschikken om wonen en werken te kunnen combineren. Ik moet dus in de hondenmand staan, om over de gekochte stofzuiger heen de k#tprinter in de trapkast sussend toe te spreken. Terwijl er van de bovenste plank door alle commotie dozen tissues of pakken cartridges op mijn hoofd vallen. Tijdens mijn meest recente printerworsteling was het ook nog eens dertig graden met een vochtigheidsgraad van tachtig procent, wat het eigenlijk gewoon Olympisch Worstelen met Huisraad maakte.
Na de zoveelste omhelzing van de stofzuiger, die ik nog maar drie weken had, besloot ik hem te verzetten. Uiteraard glipte het ding uit mijn zweterige handen. En dan kun je nog zo Miele en Blizzard in je naam hebben, het poppenplastic brak onmiddellijk af. Zodat de hippe kunststof bak waarin je je gruis en vuil zo gezellig kunt zien zitten (wie verzínt zoiets?!) olijk loskwam en nooit meer vast kon. Als in onherstelbaar stuk. Terwijl ik ontzet de schade in ogenschouw nam, stortten zich drie ordners met veel gevoel voor drama van de bovenste plank in de trapkast, waar zich solidair nog wat andere spullen bij aansloten.
In deze ravage bleef de printer onverstoorbaar piepen dat hij een papierstoring had en begon dermate schroeierig te ruiken dat ik niet wist hoe snel ik hem buiten moest zetten. Lang verhaal kort: de stofzuiger was pas écht kapot nadat ik hem krijsend en tierend door de kamer had geschopt. En ik ben er niet trots op, maar het was wel lékker om eens even tekeer te gaan. Al werkt het vrij ontnuchterend om vervolgens alle brokken op te moeten ruimen. Vooral omdat ik geen stofzuiger meer had. En geen printer, maar nog wel vierhonderd pagina’s in de wachtrij. Waar vervolgens de PC op vastliep. Wet van Murphy? Vergeet het maar, waardigheid heeft geen schijn van kans.
Lees ook Ella ging met 5 pubermeiden op vakantie
