De dag begon zo goed voor Miriam. Blij huppelde ze naar buiten. Om te ontdekken dat niet iedereen zo stralend voelde als zij.
LEES OOK: Zo, nu durft niemand Miriam nog te bellen
Pomtiedomtiedom. Zonnetje schijnt. Hondje Willem aan de riem. Sportschoentjes aan. Een jasje aan, even voelen buiten, jasje weer uit, tasje om, poepzakjes check, centjes mee, sleuteltjes niet vergeten, zonnebrilletje op mijn neusje. Eerst zelf nog even plassen. Zonnebrilletje af, want welke gek gaat nou naar het toilet met een zonnebrilletje op? Tasje af. Sleuteltjes op het kastje. Hondje geruststellen. ‘Ja we gaan ècht zo naar buiten’. Broekje naar beneden. Plasserdeplas, even mijn voorbips kuisen, broekje weer omhoog, handjes wassen, handjes afdrogen, tasje weer om, zonnebrilletje weer op het neusje, sleuteltjes in het handje, deurtje weer open, hondje naar buiten, zelf naar buiten.
Zo. We gaan wandelen. Hallo buurman die in de tuin werkt. Hallo fietser die aan het fietsen is. Hallo vuilnisophaaldienst die de vuilnis ophaalt. Hallo moslim die naar de moskee gaat. Hallo dikke zwarte kraai die gewoon vogel loopt te zijn.
Er zijn van die dagen dat werkelijk alles klopt. Dat je ’s morgens wakker wordt en denkt: Yes! Ik heb er zin in. Dat er vers fruit is in huis. Romige kwark in de koelkast staat te shinen en de biologische granen en noten je aanstaren vanaf het aanrecht en dat je weet dat je dat allemaal in principe samen in een bakje zou kunnen stoppen maar dat je dan tegen jezelf zegt: ‘Er is óók nog een stuk Limburgse vlaai van gisteren’. Jammie. En dan kijk je in de spiegel en dan zit je haar ook nog eens leuk.
Wat doe je dan? Dan ga je eropuit. De eerste die je dan tegenkomt is een mevrouw die een beetje moeilijk loopt, terwijl ze een lege rolstoel voortduwt. Daar wordt je nog blijer van. ‘Mevrouwtje! Ik zie het al! U bent wonderbaarlijk genezen!’ Het mevrouwtje grijnst en antwoordt: ‘Tja. Jij laat je hond uit. Ik mijn rolstoel’. Zo had je het nog niet bekeken. Want waarom zou iemand niet gewoon aan de wandel mogen gaan met een rolstoel en wel met een hond?
Het is ook echt zo’n dag dat een ander mevrouwtje óók haar hondje uitlaat en dat dat dan een zelfde soort hondje is als Willem en dat ze dan aan elkaar gaan snuffelen en dat dat andere hondje dan een teefje blijkt te zijn. Dat je dan opbiecht aan dat mevrouwtje, want je bent in een vrolijke openhartige bui, dat je vermoedt dat jouw logeerhondje op mannen valt en dat dan dat andere mevrouwtje tegen haar hondje zegt: ‘Nou, dan moeten jullie maar vriendjes worden want jij wilde toch graag een homoseksuele hond als vriend?’ Dat dan haar telefoon gaat en dat ze een blik werpt op het schermpje en dat ze dan zegt: ‘Oh. Sorry. Ik moet opnemen. De sekslijn belt.’ Dat je dan zegt: ‘Ja, dat is een belangrijk telefoontje.’
Het is ook echt zo’n dag dat je niet loopt maar huppelt en dat je in de verte een groepje oude meneertjes ziet staan die gezellig met elkaar staan te keuvelen. Van die gepensioneerde meneertjes met petjes op en grijs haar en waarvan er ééntje op een sportfiets leunt en een andere op een hark. Dat ze praten over hun duiven en over biljart. En verhalen ophalen over vroeger toen alles nog in guldens werd betaald en dat ze allemaal Johan Neeskens wilden zijn bij het voetballen en dat er dan ééntje zegt dat hij liever Willem van Hanegem had willen zijn en dat die anderen dan gaan lachen en tegen hem zeggen: ‘Ja, logisch. Die komt immers ook uit Rotterdam’. Dat dat meneertje die liever Willem van Hanegem had willen zijn als een boer met kiespijn gaat staan lachen. Niet dat ik dat allemaal kon horen natuurlijk maar zo zag het er uit vanaf de verte. Ik huppelde steeds dichterbij. Alle Johan Neeskens wanna bees en die ene Willem van Hanegem keken mijn kant uit en stopten met praten. En toen begonnen ze te fluiten en te joelen en te roepen waar dat leuke hondje met dat leuke vrouwtje naar toe ging. Ik keek verbaasd om me heen. Liep er soms een bejaard schattig dametje achter mij met óók een leuk hondje?
Fuck. Ze hadden het tegen mij!
Het was zo’n dag waarop alles klopte. Het zonnetje scheen. Ik had Limburgse vlaai gegeten. Ik liep met leuk haar en een leuke hond over straat. Grrr. Die stokoude meneertjes waren niet zo heel veel ouder dan ik. Ook ik wilde vroeger liever Willem van Hanegem zijn dan Johan Neeskens. Ook ik wissel in mijn hoofd nog alle bedragen om van euro’s in guldens. Ik stopte met huppelen en ging gewoon lopen. Ik voelde me ineens weemoedig. Wat was de tijd toch snel gegaan. Mijn kinderen zijn al het huis uit, ik krijg binnenkort een vijftigplus-kortingskaart. Ik kan geen handstand meer doen zonder op de eerste hulp terecht te komen. Ik word ineens nagefloten door geile opaatjes. Ik ben niet jong meer maar ook niet oud, dus wat ben ik dan? Nou? Nou? Ik voelde me steeds weemoediger. Nee. Niks weemoedig. Kut. Ik voelde me gewoon zwaar kut.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
