De draad weer oppakken na een tussenjaar is nogal een dingetje. Want je kind heeft de Backpacker Blues en absoluut geen zin in studeren en werken.
- Er is wilde vreugde aan jouw kant over het weerzien, zij is vooral moe van de reis.
- En van een parasiet, waar niet alleen de huisarts, maar ook een specialist aan te pas moet komen.
- Je bent zo, zó blij dat ze terug in Nederland is. Goede gezondheidszorg en zo.
- Zij is vooral narrig, want ze vindt het hier druk. En niet relaxed.
- ‘Niemand is hier chill of zo.’
- Zelfs haar BFF heeft niet zoveel tijd voor haar, vanwege opleiding en bijbaantje.
- ‘Lekker belangrijk,’ zegt je kind vol verachting en scrolt nog eens door de Vietnamese foto’s op haar Insta.
- Je durft niet te vragen wanneer ze zelf denkt weer eens wat te gaan doen, nu ze weer beter is.
- Want dit was niet de afspraak: na haar tussenjaar zou ze aan een opleiding beginnen.
- Maar ze weet niet wat en ze heeft trouwens ook helemaal geen zin.
- Ze voelt zich ‘verloren’, ze is ‘depressief’ (maar uiteraard niet zó depressief dat ze niet naar een festival kan).
- Daar komt ze kapot van terug, want druk, herrie, mensen, Gek hè? Op een festival.
- Bangkok moet slaapverwekkend sereen zijn geweest.
- Ze vindt het bovendien ‘bizar’ dat alles hier nog hetzelfde is terwijl ze zelf zoveel heeft meegemaakt.
- Na zoveel vrijheid en opwindende ervaringen is school geen erg aanlokkende optie.
- Ze is gewend aan een lege agenda en met niemand rekening hoeven te houden.
- En ze mag graag vertellen over met hoe weinig een mens toe kan.
- Peuzelend van een broodje uit jouw koelkast, aan jouw tafel, met een blik op jouw laptop.
- Je ligt er inmiddels wel eens een nachtje over wakker.
- Dat ze zou moeten acclimatiseren, dat had je wel verwacht.
- Dat de irritaties wederzijds zo hoog zouden oplopen niet.
- Soms wou je dat ze nooit was weggegaan en gewoon hier in de flow was gebleven.
- Ze klaagt zelfs over een beetje meehelpen in het huishouden.
- Gewend als ze is aan streetfood kopen en alleen op haar rugzak hoeven te letten.
- ‘Thuiskomen is moeilijker dan weggaan,’ zegt ze. ‘Het is zo’n anticlimax hier.’
- Alles, maar dan ook álles was mooier en beter op reis.
- Stamppot kan echt absoluut niet op tegen de gefrituurde sprinkhanen in Maleisië.
- Nederland vindt ze ‘aangeharkt’ wat blijkbaar een tegenvaller is na de open riolen van elders.
- Het weer, de prijzen, de mensen, bureaucratie, sociale verplichtingen, het is allemaal vreselijk.
- ‘Steeds dezelfde gesprekken,’ zegt ze geërgerd.
- Niemand is nog geïnteresseerd in haar reisverhalen of foto’s die óók allemaal hetzelfde zijn.
- Het komt best hard aan dat haar reis voor anderen niet zo interessant is als voor haar.
- En dat zelfs haar BFF na de zoveelste klaagzang korzelig: ‘Nou, dan ga je toch lekker terug?’ zegt.
- Ze kan niet terug, want het geld is op. Geen geld, geen puf om iets te gaan doen.
- Maar ze mist de steeds nieuwe indrukken, het gevoel ‘echt te leven’.
- Je zwijgt tactvol over haar buikloop, heimwee en het feit dat ze bij aankomst op het vliegveld al beroofd werd.
- Maar na een paar maanden snauw zelfs jij dat je leven-vol-sleur wél voor een deel haar reis betaald heeft.
- Ze is meteen in tranen, zo was het niet bedoeld, sorry. Je hart knijpt samen.
- En toch: het wekt ook irritatie, de hele dag een twintiger niksend over de vloer.
- Die vooral chat met andere backpackers om maar weer een connectie te voelen.
- Altijd onderweg zijn en ‘go with the flow’ is zoveel sexy’er dan op tijd op een sollicitatiegesprek te zijn.
- Ze heeft het ook tijdens dat gesprek over ‘een tijdje werken om weer te kunnen gaan reizen’.
- Baan niet gekregen, gek hè?
- Je probeert uit te leggen dan een volgende reis hoe dan ook anders zal zijn, maar ze haalt haar schouders op en zegt: ‘Wat weet jij daar nu van?’
- Ze heeft een punt. Je hebt visioenen van een eeuwige reiziger, die nooit meer echt thuiskomt en niets opbouwt.
- En je vraagt je af of dat erg is, als je weer eens wakker ligt. Het is tenslotte háár leven.
- Er gaan vier maanden voorbij waarin er bitter weinig gebeurt, afgezien van wat halfslachtige plannen maken voor een nieuwe reis.
- Dan komt een kennis thuis van zeven maanden Midden- en Zuid-Amerika.
- Ze stort zich op hem, op zoek naar het feest van de herkenning.
- Zijn cultuurschok wordt haar wake-up call.
- ‘Jezus, mam, hij kan het over niets anders hebben.’
- Er wordt alsnog een baan gevonden, die kan worden gecombineerd met een opleiding.
- Ze heeft leuke contacten met collega’s en toch ook een soort studententijd.
- Er wordt driftig gespaard voor een nieuwe reis, het avontuur lokt nog altijd.
- Maar ze zit beter in haar vel, ze hoort er weer bij, ze doet weer mee.
- Je ademt uit. Het had gewoon even tijd nodig.
- Al hoop je voorlopig nog even niet weer op Schiphol te hoeven staan, want het hakt erin, zowel het weggaan als de Backpackers Blues die erop volgt.
Lees ook: Ik wil op reis met echt een heel klein koffertje * kuch *
