Lees en huiver: hoe een verkoopster Els vijftig euro armer maakt en een corrigerend setje rijker. “Als het een beetje tegenzit ontplof ik tijdens de vergadering.”
Vorig jaar kocht ik op de Libelle Zomerweek ondergoed dat je in één klap een of twee maten slanker maakt. De verkoopster had zelf maat 48 en bezwoer me dat het haar leven had veranderd. Ze vertelde dat het je figuur liftte vanaf het gebied net onder de buste (alleen lingerieverkopers hebben het over bustes) tot vlak boven de knie. Bovendien ontstonden er gegarandeerd geen vetrollen. In haar enthousiasme tilde ze haar rok op om te demonstreren hoe soepel het broekje met de lange pijpen om haar dijen zat. Tegen zoveel bezieling was ik niet bestand en voor ik het wist was ik vijftig euro armer en een hemdje en broekje rijker.
Daarna begon de zomer en heb ik het setje nooit kunnen dragen. En toen verdween het in de chaos van mijn kledingkast, waar het vanochtend opeens weer tevoorschijn kwam. Geen idee hoe, misschien zet wonderondergoed het vanzelf op een kruipen als het zich miskend voelt. Doet er ook niet toe. Ik wurm me in het pikzwart tricot en dat is nog een heel gedoe, want de stof geeft niet mee. De hele exercitie is te vergelijken met het aantrekken van een rubberen duikpak dat twee maten te klein is. Niet dat ik ooit een duikpak heb gedragen – ik durf niet eens te snorkelen – maar ik stel het me zo voor.
Terwijl ik aan het rukken en trekken ben, kijk ik per ongeluk in de spiegel. Els, mompel ik tegen mezelf, weet je wel dat je er net zo sexy uitziet als een non die gaat zwemmen? Ik negeer die gedachte en trek een jurkje aan dat ik twee jaar geleden voor veel te veel geld heb gekocht. Op het etiket staat streng dat je het alleen mag stomen, maar in een vrekkige bui heb ik het zelf gewassen. Dat had ik nooit moeten doen, want nu is het gekrompen. Warempel, de jurk past. Sterker nog, hij valt fantastisch over mijn heupen. Helemaal blij loop ik even later naar de tramhalte.
Op de agenda staan twee vergaderingen plus een lunch in Amsterdam, maar als ik uit de tram stap voor mijn eerste afspraak, heb ik al diepe spijt van mijn mirakelse setje. Het is bitterkoud maar ik stik van de hitte en word gek van de jeuk. Bovendien hebben de pijpjes al het vet van mijn bovenbenen naar beneden geduwd met twee opgeblazen knieën tot gevolg. Als het een beetje tegenzit, zullen mijn knieën tijdens de vergadering ontploffen. Zal je de heren zien opschrikken als mijn vet opeens op hun hippe pakken spat.
De vergadering verloopt zonder explosies, maar daarna moet ik naar het toilet. Een verschrikking, want het broekje wil eerst niet naar beneden en daarna niet naar boven. Het hemdje kruipt steeds omhoog in een onbedwingbare dikke krul. Ik vervloek de verkoopster die me deze rotzooi heeft aangesmeerd, pak de tram naar De Bijenkorf en ren naar binnen om een Sloggi-onderbroek en hemdje te kopen. Bij de kassa bedenk ik dat ik dat wel kan aantrekken, maar dat mijn jurk dan natuurlijk niet meer past. Op naar de volgende verdieping, voor een jurk die niet knelt, kruipt of lubbert. Ik verkleed me in de wc en verlaat opgelucht het pand. Het wondersetje gooi ik in de eerste de beste prullenbak.
Moraal van het verhaal: laat je nooit verleiden. Ook niet door een verkoopster die haar rok optilt.
Lees ook: Lieverd, ga je zo de straat op?
