Miriam verzon een woord voor een gevoel dat we allemaal kennen en waarvan we niet blij worden. Die vrouw is geniaal. Echt geniaal.
Dat je op de redactie komt en iedereen (gemiddelde leeftijd 14) stijl achterover valt omdat je geen Macbook hebt maar een gewone laptop. Dat een jonger iemand u tegen je zegt. Dat je in je auto zit, stilstaat voor een stoplicht en die leuke man naast je je checkt en meteen weer voor zich uit kijkt. Afgekeurd. Dat je in een winkel vraagt om een skinny jeans en dat zo’n winkelmeisje, zelf type skinny, grote ogen opzet en vraagt: ‘Bedoelt u voor uzelf?’
Ik betrap mijzelf er ook op hoor. Dan belt mijn moeder boos op omdat haar telefoon weer eens kuren heeft. Als ze mij dan uitlegt wat er precies loos is (‘Er zit een dingetje en als ik dan op dat dingetje druk verschijnen er ineens allemaal dingetjes op mijn beeldscherm’) , ga ik hoorbaar zitten zuchten. En dan zegt ze quasi verdrietig: ‘Miriam, ik wéét het wel. Ik ben te oud voor dit soort dingen.’ En dan voel ik me schuldig omdat ik haar het gevoel bezorg waar ik zelf een schijthekel aan heb. Hoe gaan we dat gevoel nou eens noemen? Dat gevoel dat die caissière bij de kaasboer me gisteren gaf toen ik mijn bankkaart langs de wifi wilden halen. ‘Uh mevrouw, dat is onze digitale weegschaal. Nee hoor, geeft niks. Dat doen sommige mensen wel vaker.’
Het rare is, je hebt het niet een, twee, drie, in de gaten. Het begint eigenlijk al als je kinderen klein zijn. Dat ze ineens op zo’n rare toon zeggen: ‘Laat mij dat zelf maar doen.’ Of dat je in een nieuwe outfit de woonkamer binnenstapt en je dochter je aankijkt en vraagt: ‘Waarom?’ Je wijt het aan puberaal gedrag. Je haalt je schouders op. Haalt diep adem. En zwijgt. Maar op een dag bekruipt je ineens een akelig gevoel: kut, ze vinden mij oud. Niet alleen je kinderen, voor hen was ik al bij hun geboorte een soort fossiel, maar ook vreemden en dan vooral jongeren.
In de sportschool: ‘Gaat u maar eerst hoor.’
Bij de slager: ‘Zo, dan doe ik het fijn even voor u in uw tasje.’
De conducteur: ‘Ik wens u een fijne reis, mevrouwtje.’
Ik snap niet dat voor dat gevoel geen woord is. Gewoon een gezellig woord dat in één keer duidelijk maakt. Zo’n woord waarmee je iemand om de oren kunt slaan en dat diegene zich dan diep gaat schamen. Zo’n woord dat binnen no time door iedereen gebruikt wordt, in de Dikke van Dale komt en waarvan je na drie jaar denkt: hoe konden wij ooit zonder? Nu ik erover nadenk: een zelfstandig naamwoord heeft minder kracht dan een werkwoord. Het moet een werkwoord worden. Zoiets als swaffelen en fotoshoppen. Dat je het hoort en meteen weet wat het betekent: Ja Jij Denkt Wel Dat Ik Al Hartstikke Oud Ben Maar De Waarheid Is Dat Ik Helemaal Nog Niet Zo Heel Oud Ben, Achterlijke Gladiool. Het moet ook een beetje Engels klinken want dat bekt altijd net wat lekkerder.
Ik heb hem. Een combinatie van Granny & Gladiool.
Graniolen (spreek uit: graniolen). Het gevoel dat je bekruipt als iemand jou het gevoel geeft dat je oud bent.
‘Ik werd me gisteren toch gegranioold bij de McDonald’s.’
‘Zeg, graniool jij mij nou midden in mijn gezicht?’
‘Ja sorry. Ik graniool je nu een beetje, maar het is voor je eigen bestwil.’
Klaar. Niks meer aan doen. We gaan het onmiddellijk gebruiken. Per direct. Bij elke kans die zich voordoet. Applaus. Diepe buiging. Respect. Kom maar door met die bossen bloemen. Trek de champagne open. Bij deze nomineer ik graniolen tot beste woord van 2018. Kom maar op met je speech. Taalprijzen. Aanschuiven bij DWDD. Het boegbeeld van Omroep MAX. Joehoe! Dansje dansje.
‘Miriam? Hallo? Hoor je me? Wat ben jij nou aan het doen? Zat jij nou serieus tegen jezelf te praten? Fuck. Je lijkt wel zo’n oud wijf.’ “Oh hoi, schat. Nee hoor. Ik las iets hardop voor. Dat is wat anders dan hardop in jezelf praten, hè? Wat ben je lekker vroeg thuis trouwens. Oh, is het al half zes? Wat gaat de tijd toch snel tegenwoordig.”
screenshot DWDD
Lees ook: 15 momenten waarop je weet: ik word best een beetje oud
