TV aan, gordijnen dicht, stoelen aan de kant, meehuppelen met Olga: Ella heeft iets veel leuks gevonden dan de sportschool.
LEES OOK: Bronstige dingen die ik denk als ik op de sportschool een leuke jongen zie
Vorig jaar ben ik heel langzaam, maar toch heel hard van mijn fiets gevallen. Het was een bejaard momentje, iets met een voet die ergens achter bleef haken. Imagobewust als ik ben, was ik dolgelukkig dat uitgerekend de worteltjes over straat rolden en niet de slagroomsoesjes, want dat staat meteen alsof je het verdient om tegen de vlakte te gaan. Trillerig en hevig bloedend heb ik mijn spullen opgeraapt en ben met de fiets aan de hand naar huis gelopen, alsof er niets aan de hand was. Vallen = gezichtsverlies, zoveel is duidelijk.
Sindsdien heb ik niet meer gefietst. Omdat ik een luie donder ben, omdat ik weinig tijd heb, omdat de auto makkelijker en sneller is. En omdat ik niet meer zo goed durf. Het probleem is echter dat ik een tikje stijf aan het worden ben. Laf ook, vooral in de buurt van opstapjes die je in winkels bij de bovenste plank brengen. Ik zou graag wat soepeler in mijn lijf zitten en niet langer stoepranden en de keukentrap als mijn natuurlijke vijanden zien. Het leek me iets om professioneel aan te pakken, dus ging ik op zoek naar een 50+ sportschool. En ben daarin blijkbaar de enige, want er is vrijwel niets op dit gebied.
Mocht een ondernemend type er iets in zien, dan wil ik hem of haar graag het volgende meegeven. Graag een spiegelvrije ruimte, want niemand wordt gelukkig van de aanblik van een rood hoofd onder plakhaar. De airco moet permanent rond het vriespunt staan, ter compensatie van de vapeurs. Ik ben bereid grof geld te betalen als ik niet naar toonloze dance hoef te luisteren. En als juf heb ik graag een vrolijke leeftijdsgenoot die niet ‘go for the burn!’ tegen me schreeuwt. Mijn vetgehalte hoeft niet te worden gemeten, mijn core hoeft geen Olympische status te krijgen. En ik hoef ook niet met allerlei trackers te meten hoe slecht mijn conditie is, ik wil gewoon meer bewegen. Niet om ‘hard’ te worden, maar om soepel te blijven. Een beetje ritmische gymnastiek, wat preventief bekkenbodemwerk, misschien iets met knotsen. Bestaat dat nog?
Bij gebrek aan een gezellige gymjuf en lotgenoten die niet dood naast een droge fitgirl gevonden willen worden, doe ik nu mee met Nederland Beweegt. Gordijnen dicht, bureaustoel aan de kant. Het valt nog niet mee, ik schreeuw veel tegen Olga Commandeur. Gefietst heb ik nog niet, maar ik durf wel het keukentrapje weer op. Hoop doet leven. Nu nog een gymjuf.
