Rianne haat het Nieuwe Werken: ‘Flikker toch op met je flexplek’

-

Rianne (54) haat Het Nieuwe Werken, maar durft dat niet te zeggen uit angst haar baan te verliezen. “Ik wil mijn bureau terug. En mijn eigen stoel in plaats van een of andere rare poef.”

“Het is aan ons verkocht als ‘een investering in het wij-gevoel’, maar het was natuurlijk gewoon kostenbesparend. Door ons nog voor corona een deel van de werkweek thuis te laten werken, konden er zo drie verdiepingen worden afgestoten. Het thuiswerken vind ik nu top: geen tijdverlies aan files en ik ben superproductief. Het zijn de kantoordagen die ik haat en die nu weer terugkomen. En waarop de generatiekloof met mijn jongere collega’s zich genadeloos aftekent. Die kruipen desnoods in een vensterbank, klappen hun laptop open en gaan dan aan het werk. Ik wil niet achterblijven uit angst een ouwe tut te lijken, maar ik vind het vreselijk om op een dag als een nomade langs vier werkplekken te moeten trekken. Maar dat durf ik niet te zeggen, uit angst dat ik dan een Debiteuren Crediteuren-vrouw lijk. En ik doodsbang ben om mijn baan te verliezen als ik niet flexibel meedoe aan al deze ‘verbetering’.

Om een bureau te kunnen scoren, moet ik voor half acht op kantoor zijn. Bij een vergadering ben ik mijn plek kwijt en moet ik vervolgens aanschuiven aan de ‘stamtafel’. Echt goed voor de concentratie, proberen iets te doen met zeven collega’s die bellen, tikken of met elkaar praten. Je kunt een koptelefoon opzetten om je af te zonderen, maar dat druist dan weer in tegen het beoogde wij-gevoel. Want dat is de bedoeling van die stamtafel, dat je als collega’s van verschillende afdelingen uitwisselt waar je mee bezig bent. Dat klinkt goed, maar vaak zitten er zielen die qua werk echt niets met elkaar te maken hebben en puur op zoek waren naar een stoel. Zelf gedij ik beter op een plek die wat meer besloten is. Laatst heb ik op de wc zitten werken. Deur op slot, laptop op de spoelbak, ik achterstevoren op het deksel. Ik dacht: ‘Waar ben ik mee bezig?’ maar het was er lekker rustig en ik ben reuze opgeschoten.

Ik probeer er wat van te maken, qua paperless en clean desk en steeds weer een andere stoel die killing is voor mijn rug. En ik geef sociaal wenselijke antwoorden op voorstellen tot staand werken (‘Lijkt me een leuke uitdaging!’) en scrumsessies in de brainroom. Daar staan alleen maar zitzakken, waar ik op geen enkele manier waardig uit overeind kan komen. En je moet met een schuimrubberen rugbybal gooien naar iemand wiens idee je wilt horen. Inspirerend, hè? Ik doe mee, maar ik denk: flikker toch op met je flexplekken. En geef me een bureau waarop ik normaal mijn werk kan doen en een foto van mijn kat kan zetten.

Ik ben wild jaloers op mijn jongere collega’s die blijkbaar in staat zijn een voorstel te tikken op een tablet op een leuk bedoeld poefje in de social space. Al vertrouwde één van hen me laatst toe dat ze al haar werk thuis doet en op haar kantoordag alleen bijkletst met collega’s en social media afschuimt. Dat zou ik ook wel willen, maar daar ben ik dan weer te braaf voor. Ik kan alleen maar concluderen dat Het Nieuwe Werken is bedacht door een sadist die zelf vast lekker in een eigen kantoor verschanst zit. Of dat ik echt te oud ben voor dit soort onzin. Maar over mijn lijk dat ik het laat merken, werkeloos worden is vast nóg erger.”

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN