Ella dacht na zes jaar alles wel zo’n beetje te hebben meegemaakt aan bloeden, nachtzweten, hartkloppingen en woedeaanvallen. Tot ze werd overvallen door een mega-opvlieger: “Het is net zoiets als een orgasme, pas als je het overkomt weet je wat het is.”
LEES OOK: Eerste hulp bij opvliegers: giet de drank door de gootsteen
Jongere vriendinnen, die de vijftig in zicht krijgen en enig fysiek verval beginnen te bespeuren, weten me tegenwoordig te vinden. De overgang is hot. Het is een en al geloof, hoop en hormoontherapie. En ze willen weten wat en hoe. Ik leg dan uit dat een opvlieger net zoiets als een orgasme is: pas als het je overkomt, weet je wat het is. Wat betreft hormoontherapie: het is niets voor mij, maar ik heb alle begrip voor vrouwen die er goed geïnformeerd toch voor kiezen. En verder lach ik kakelend als de oude bes die ik ben, als ik ze ferm hoor beweren dat ze ‘niet aan de overgang gaan doen’ en fronsend suggereren dat we ons hier bij Saar misschien wel een béétje aanstellen.
Ik roep dan maar dat het voor iedereen weer anders is. En dat ís natuurlijk zo, al acht ik de kans groot dat deze dierbare powervrouwen binnen afzienbare tijd ook puffend, woedend, doodmoe en licht ontredderd door het leven gaan. Zelf zou ik al blij zijn als het daarbij bleef, vooral sinds ik kennis hebt gemaakt met de mega-opvlieger. Om eerlijk te zijn dacht ik dat ik alles wel zo’n beetje had gehad aan niet bloeden, tsunamisch bloeden, nachtzweten, dagtieren, wat-wou-ik-nu-ook-alweer-zeggen, hartkloppingen en acute narcolepsie bij de aanblik van een bank met een plaidje. Maar de menopauze blijkt over special effects te beschikken waar ik nog geen kennis mee had gemaakt.
Bij mij duurt een gemiddelde opvlieger een paar minuten. De hitte zwelt aan, ik word rood, het zweet druipt van me af. En ik prijs me zeer gelukkig als ik me voor niemand groot hoef te houden en voor een ventilator kan gaan zitten. Daarna zakt het langzaam en na een minuut of tien voel ik me weer de oude, maar dan uitgeteld. Bij de eerste moeder-aller-opvliegers raakte ik een peu in paniek. Na anderhalf uur gloeide ik namelijk nog en dat zonder logische verklaringen als alcohol, pittig eten of tropische temperaturen. Mijn veronderstelling dat ik vast een interessante koortsende kwaal had, werd weggelachen door een keurige 36.8 op de thermometer. Zodat ik uiteindelijk niets anders wist te bedenken dan maar onder een lauwe douche te gaan staan. Dat hielp. Maar ik vroeg me wel af wat ik in vredesnaam moest doen als me dit overkwam in de schouwburg, bij een vergadering of tijdens een interview.
Kortom, never a dull menopause moment. Het is me sindsdien vaker overkomen, stress en vermoeidheid spelen er een rol in. Ik heb, zoals veel lotgenoten, geen leven waarin het ‘rustig aandoen’ een optie is, dus het is een kwestie van het uitzitten, afkoelen en weer door. En stiekem verlangen naar een ordinaire opvlieger. Zo eentje die te overzien is, met een redelijk duidelijke kop en staart. Die met ijswater, airco of een ventilator nog weleens wat eerder de kop in kan worden gedrukt. Ik verzwijg de mega-opvlieger nog maar even voor de groentjes die nu al freaken dat hun work-out niet meer het gewenst effect heeft. Alles op zijn tijd. En voor wie zich er niets bij kan voorstellen: als het je overkomt, weet je wat ik bedoel.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
