Om haar beste vriendin te steunen ging Ella mee naar Ameland. In hun gezelschap: vijf giebelende en rebbelende pubermeiden, allemaal met hun eigen föhn en humeur, en heel veel hormonen. Het goede nieuws: volgend jaar gaan ze weer.
We pasten met een beetje inschikken allemaal in de SUV van mijn BFF: de moeder van Puber 1. Dat viel nog niet mee, gezien de hutkoffers waar de dames mee aankwamen (allemaal een eigen föhn mee!), maar met een beetje aanstampen lukte het net. Al vroegen BFF en ik ons wel in stilte af wat ze toch in vredesnaam allemaal bij zich hadden en of wij met onze bescheiden handbagage niet hevig tekort zouden komen.
Vergeet alle idylles over goede gesprekken of olijke samenzang, de heenreis bestond uit twee uur non-stop rebbelen over wie wat met wie had gedaan en wie daar iets van had gevonden. Het sociale speelveld van een puber is een mijnenveld, werd ons al snel duidelijk. BFF gooide er bij een benzinestation stiekem alvast een paar paracetamolletjes in. Puber 3 haalde een uur verontwaardiging uit het feit dat ze midden in de polder geen grande caffe latte venti verkochten. En pas tijdens het wegrijden kregen we door dat Puber 4 zo’n beetje een livestream met haar vriend onderhield, zodat we besloten een béétje op onze woorden te letten.
De overtocht was één grote selfie en ussie-orgie en toen we bij het installeren van het gezelschap in het huisje probeerden een paar afspraken te maken, waren we al twee jongedames kwijt. Onze blinde paniek was wat overdreven toen bleek dat ze alleen naar de receptie waren gelopen om verhaal te halen over een niet werkend wifi-wachtwoord, maar toch. BFF en ik zagen wat witjes om de neus en zie het maar eens gezellig te houden als je woedend bent van de schrik. We konden niet eens een borrel nemen, vanwege het goede voorbeeld .
We wisten ze nog tot een uur of acht bij ons te houden, maar daarna was er geen houden meer aan. De dames wilden op stap. Iets met jongens, Tinder en chillen en nou ja – iets zónder ons. Dus dat werd voor BFF en mij een dolle avond op thee voor de tv. Met argusogen op de klok en onze telefoons. En visioenen van Natalee Holloway. Waar waren we in vredesnaam aan begonnen? Zelden was ik zo opgelucht als toen de dames om halftwee binnenrolden, diep teleurgesteld over het plaatselijke nachtleven.
De volgende dag was niet zo’n succes. Het weer viel een beetje tegen. Puber 3 was narrig en stak de rest aan met gezeur over ‘saai’ en ‘wat dóen we hier?’ Er ontstond iets ruzieachtigs. Onze pogingen tot opbeuren leverden niets op. En hormonaal moest het ook wel knallen met al dat opkomend en afkalvend oestrogeen en de schier permanente bezetting van de badkamer. We kwamen de dag met een stalen glimlach door tot we zo genoeg hadden van het gezeik dat we krijsten dat ze zelf maar voor het eten moesten zorgen, als het allemaal toch niet goed was. Geld gegeven, BFF en ik weg voor een ferme strandwandeling, te geërgerd om de moed er nog in te houden.
Toen we terugkwamen, stond er eentje op haar foon te turen terwijl een ander sliertjes spaghetti tegen de muur gooide om te zien of het ‘al dente’ was. Hadden ze gegoogeld. Net als het recept voor gehaktballetjes in tomatensaus. Er was een salade gemaakt, MTV stond aan, de tafel was gedekt, alles stond al op Instagram, niemand bloedde. Wat er ook voor een vete was geweest, was blijkbaar bijgelegd. We waren zo onder de indruk dat we niets hebben gezegd van de cider die ze koud hadden gezet, waarmee we jammerlijk hebben gefaald als verantwoordelijke volwassenen. Maar het werd wel een gezellige avond én een doorstart van het lange weekend.
Er is eindeloos gesmeerd, gezond en gemekkerd over beeldschone lijven, terwijl wij op enige afstand vadsig onder een parasol zaten te mopperen over de hitte. We financierden ijsjes, blikjes en watergeweren waarmee ze binnen vijf minuten de onverdeelde aandacht hadden van een groepje bronstige leeftijdgenoten. Er werd veel gefilmd, gefotografeerd en geposeerd. Veel gegild en gegiecheld, ook. En oneindig vaak lang haar over een schouder gegooid, als kribbige pony’s. BFF en ik mijmerden over de tijd van zandkastelen en schepjes. Bestelden stiekem wodka-tonics met een schijnheilig flesje spa ernaast. En voelden ons Zeer Oud.
En ook best wel wijs, want hoe minder we regelden, hoe zelfredzamer het gezelschap werd. Op de derde avond waren ze het huisje niet uit te branden, omdat ze hun eigen versie van Heel Ameland Bakt hielden. Zaten we manmoedig kleffe hartige muffins en kaneelbroodjes weg te malen met een paar aangewaaide jongemannen van het strand erbij. Ze zijn later nog met zijn allen uitgegaan, terwijl wij in alle rust de keuken schoon schraapten. Met liefde, want het was dol geweest, de drukte, het geflirt en de opwindende rookwolken.
Dat vonden de dames ook. De hele terugweg maakten ze plannen voor volgend jaar, die ze hardnekkig ‘de reünieaflevering’ bleven noemen. BFF en ik, allebei hevig toe aan een beetje privacy en wellicht een weekje rusthuis, hebben welwillend geknikt. En gemurmeld dat Chersonissos dan misschien óók wel leuk is, uit puur lijfsbehoud.
