Eerste hulp voor 50-plussers: groene vingers en een Toscaanse minnaar

-

Eenmaal in de overgang krijg je vanzelf groene vingers, las Juliette. En dan was er ook nog iets met sex in Italië. Probleem: elke plant die in haar buurt komt sterft onmiddellijk en nergens een minnaar te bekennen.

Ik zit op mijn buitenbankje en doe mijn ogen dicht. Met een beetje verbeeldingskracht zie ik mijn tuin voor me: een bloemenwei geschilderd door Monet, met klaprozen, korenbloemen, pluimen en witte dingetjes en kriebelend groen waarvan ik de namen niet weet. Pittoreske keienpaadjes met mos slingeren tussen bloeiende struiken, een appelboom, beeldschone siergrassen en een hoekje met roze en blauwe hortensia’s.

LEES OOK Gezocht: een leuke man om mee vreemd te gaan

Ik doe mijn ogen open en zie vier vierkante meter grijze tegels en stakerige nondescripte struiken die baden in een bedje woekerend zevenblad. En ik moet denken aan Germaine Greer. Die fameuze feministische schrijfster was 53 (en ik 29) toen haar boek The Change in Nederland verscheen, in 1992. Zij was in de menopauze beland en had daar een boek over geschreven (net als Francine Oomen nu, maar zonder grappige tekeningetjes) en iedereen sprak erover – zelfs Koot en Bie maakten er grappen over, kan ik me herinneren. De meeste mensen die erover praatten, hadden het boek niet daadwerkelijk gelezen, trouwens, want het was een zeer dik, doorwrocht feministisch manifest. Maar goed.

In het boek kon je dus lezen hoe het was om als zelfbewuste geëmancipeerde vrouw ouder te worden, en dat was – wat ik ervan hoorde – zo gek nog niet. Germaine was milder en rustiger geworden, en voelde zich vrijer. Ze had bovendien een hele rits jonge Toscaanse minnaars. En ze tuinierde ineens tot ze een ons woog. In haar tuin vond ze alle bevrediging die ze nodig had. (Met die jonge Toscaanse minnaars, natuurlijk, denk ik nu.) Zodra je de vijftig gepasseerd was, suggereerde dit boek, kreeg je vanzelf groene vingers, en het talent om een groen paradijsje om je heen te creëren.

Nou, dat leek me wel wat. Want mijn hele leven lang hoefde een plant maar in de buurt van mijn huis te komen of hij begon spontaan bruine bladeren af te werpen en af te sterven. Ik heb nog nooit iets groens in leven kunnen houden. Ja, schimmel in mijn fruitschaal. Dus ik dacht: gewoon een jaartje of vijfentwintig wachten tot die overgang op mij nederdaalt en dan komen de rust, de mildheid, de jonge Toscaanse minnaars en de groene vingers vanzelf.

Niet dus. Ik ben helemaal niet rustig, ik ben veel minder mild dan ik zou willen, ik ben getrouwd met een oudere Hollandse man (geen jonge Toscaanse minnaars in zicht) en ik heb nog steeds hartikke rode vingers. Kijk maar naar mijn tuintje. Meer dan vijftien jaar gelden is het aangelegd door de toenmalige tuinminnende vriendin van mijn man, en wat dat betreft had hij beter bij haar kunnen blijven: dan was het hier een klein Hofje van Eden geweest in plaats van een stakerig wildernisje vol zevenblad.

Ik zou er eigenlijk eens iets aan moeten doen, maar ik heb geen idee wat. Geen zin ook. En geen tijd. Zevenblad is een onuitroeibaar groen monster dat als een wals over alle mooie bloemetjes is gegaan en ze heeft uitgeroeid. Ik heb eens in Elle Eten gelezen dat je daar een lekkere salade van kon maken, maar er moesten zoveel andere exotische dingen doorheen dat je dat zevenblad helemaal niet zou proeven. Dus laat maar, ik koop wel een zakkie veldsla.

Is het nou erg, dat ik niet lekker mindful ga zitten tuinieren, vraag ik mezelf af. Welnee, ik ben er gewoon niet geschikt voor. Nog véél te jong en onrustig – en eerlijk gezegd denk ik dat ik dat blijf tot ik diepbejaard ben. Germaine Greer kan de pot op, ik ga die tuin niet martelen met mijn rode vingers. Ik zit liever even in het zonnetje met mijn ogen halfdicht en denk: niks mis met dat zevenblad, groen is groen. En ik kan altijd nog een tuinman inhuren van het geld dat ik verdien met werken.

Een leuke jonge Italiaan of zo. 

LEES OOK Miriam wordt vijftig en dat gaat ze wel/niet vieren

gifgif
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout (55) is laatbloeier van beroep. Ze kreeg haar eerste vriendje pas ná de middelbare school, begon pas na haar studie voorzichtig te schrijven en werd pas echt gelukkig toen ze twee weken voor haar veertigste verjaardag haar tweede man ontmoette. Heeft nu dus haast om de rest van het leven zo veel mogelijk te omarmen. Motto: het leven is te kort voor vieze diëten, de sportschool en saaie jurkjes.

RECENTE ARTIKELEN