Vieze koffie, monsterlijke bloemen en een grijze meneer die het tempo er stevig inhoudt want er staan nog vijf doden op het programma. Yolan ging naar de begrafenis van haar ex-schoonmoeder en dacht: zo hoeft het van mij dus écht niet, hoor.
LEES OOK: Ik mis de ouderwetse koffietafel na een begrafenis
‘Gecondoleerd’, mompelt de zoveelste in een lange rij voornamelijk grijze mensen. De oude man steekt me een kleddernatte hand toe en ik kan weinig anders doen dan hem drukken. Soms zou ik graag een fundamentalistische moslima willen zijn die geen handen mag schudden. Om te voorkomen dat de volgende denkt dat die nattigheid van mij afkomstig is, veeg ik haastig maar zo onopvallend mogelijk mijn plakhand af aan het tafelkleedje achter mij, en aan mijn zwarte jurk, maar daar lijkt hij alleen nog maar plakkeriger van te worden. De volgende zweethand wacht alweer. ‘U ook’, zeg ik af en toe op goed geluk, als ik inschat dat de ander daar meer recht op heeft dan ik. Mijn tweede schoonmoeder werd 88 jaar en we hadden amper contact.
Buiten schijnt de zon, maar wij moeten binnen blijven, weggestopt in ons zaaltje. Een ruimte met grijs-paars interieur, fluisterstil synthetisch tapijt en vitrages voor de ramen. Het is borreltijd, maar we krijgen koffie. Met een broodje. Voor wie wil, is er het broodje kroket; de familie kijkt niet op een euro. Terwijl de stoet langzaam krimpt en de tafels zich vullen met op gedempte toon kletsende mensen, staan wij daar maar, in ons rijtje. Man komt uit een groot gezin. Ik heb me verdekt opgesteld, schuin achter hem, zodat meteen helder is dat ik zijn aanhangsel ben. Ik glimlach naar volslagen vreemden en laat me condoleren met een verlies dat ik niet voel, terwijl ik de naargeestige stemming uit mijn hoofd probeer te krijgen. Straks is het voorbij, en dan drinken we met z’n tweeën nog even een wijntje, ergens in de zon, troost ik mijzelf.
Mijn gedachten gaan terug naar de rouwstoet die we in Zuid-Italië tegenkwamen. Zes mannen die de kist plechtig door het dorp droegen, boven hun schouder, gevolgd door een lange rij droevige mensen in het zwart, tranen over de wangen, traag tempo, en één enkele trompettist die Fellini-muziek door de smalle straatjes liet schallen. Zet dat eens af tegen de doorsnee Nederlandse plechtigheid. Monsterlijke lijkwagens, naargeestige zaaltjes, een schijnvertoning van mensen die elkaar alleen zien bij sterfgevallen, een treurnis van vieze koffie en kleffe broodjes of nog erger: plakjes hotelcake. Foto’s van toen de overledene nog leuk en gezond was, op goed geluk gekozen sentimentele muziek. De kist op een kar omdat niemand kennelijk bereid is die te dragen, mensen die voor de vorm even bij die kist blijven staan zonder iets te voelen, afzichtelijke bloemstukken in puntvorm. Praatjes van mensen die hun uiterste best doen hun verdriet niet te tonen. Een grijze meneer die alles namens de begrafenisonderneming streng in goede banen leidt en overduidelijk uitstraalt dat er voor vandaag nog vijf doden in de planning staan, dus opschieten graag.
Een gruwel. Als het zo moet, laat dan maar.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
