Een backpackende dochter in Azië – van mij hoeft het niet

-

Met een vriendinnetje trok haar jongste dochter (22) een paar maanden door Azië. Hartstikke leuk, maar ondertussen zat Irma doodsbang thuis en spookten de engste gedachten door haar hoofd. Over voorgoed verdwenen backpackers en zo. 

LEES OOK Moet dat backpacken per se op glibberige bergpaden?

Ik ken een heleboel moeders die kinderen hebben die in het buitenland wonen, werken of backpacken. Die zijn er helemaal zen mee. Plaatsen spannende foto’s op Facebook en Instragram (#zotrots #avontuurlijk kind – smiley, smiley) en vertellen op feestjes boeiende verhalen.

Ik ben meer het tuttige type. De moeder die haar kinderen het liefst onder mama’s vleugels houdt. Dichtbij en veilig. Mijn pech: een dochter die al haar hele leven naar het buitenland wil. Reizen, wonen, maakt niet uit. Als het maar ver weg is. Dus vertrok ze in december naar Japan en van daaruit naar de Filipijnen, Myanmar, Cambodja, Vietnam en nog een paar landen die ik inmiddels alweer vergeten ben. Braaf post ze bijna dagelijks foto’s en verhalen, zodat ik precies kan volgen wat ze allemaal uitspookt. Verhalen over feesten en katers, een bezoek aan een gevangenis (rare toeristische attracties hebben ze daar) en over die keer dat ze in het ziekenhuis belandt (Duikersziekte. Heeft niemand last van bij een eerste duik van slechts een paar meter diep. Behalve mijn backpackende dochter.)

Op mijn bezorgde appjes (ga nooit meer duiken, neem geen risico!) reageert ze laconiek. Mama maakt zich weer eens zorgen. Ze trekt zich er ook weinig van aan: twee weken nadat ze uit het ziekenhuis is, haalt ze haar duikbrevet (‘Ik voel me weer helemaal prima, mam’).

En dan, na vijf maanden, is haar geld op en komt ze terug. Woensdag landt ze op Schiphol. ‘Je hoeft me niet op te komen halen, mam. Ik ga toch met Thomas mee naar huis.’ Thomas is haar vriendje, die gaat natuurlijk voor. Donderdag komt ze naar huis, waarbij ze dan wel verwacht dat we er allemaal zijn. Haar broer uit Delft, haar zus uit Breda, haar nog thuiswonende broertje, ikzelf natuurlijk, mijn vriend uit Arnhem en mijn ex-man van vijf straten verderop. We zijn er, allemaal. Ik geniet van de avond: al mijn kuikentjes weer lekker thuis. Ik luister naar haar verhalen, hou haar stevig vast en wil haar het liefste nooit meer laten gaan. “Blijf je slapen?” “Nee, mam, ik heb het zo druk. Ik moet opruimen, en wassen, en nog heel veel dingen regelen. En werken natuurlijk, want ik ben hartstikke blut.”

Rond half twaalf verdwijnen ze allemaal weer naar hun eigen stek. De rust keert terug in mijn huis en hoofd. Ik weet het wel: ze hebben hun eigen leven, ze zitten vol plannen voor de toekomst. Een toekomst die zich hoogstwaarschijnlijk niet in het knusse Bergen op Zoom af zal spelen. Maar zolang er dit soort avonden zijn, vind ik het allemaal best.

BLIJF OP DE HOOGTE VAN SAAR
Schrijf je
hier in voor de nieuwsbrief

gifgif
Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.

RECENTE ARTIKELEN