Echt niet doen, hoe kwaad je ook bent: je ex kaalplukken

-

Els begrijpt helemaal niks van vrouwen die partneralimentatie eisen van hun ex, gewoon omdat ze daar recht op hebben. Waarom zou een man twaalf jaar een vrouw moeten onderhouden die prima in staat is haar eigen broek op te houden? 

Julie is 51 en heeft vijf jaar geleden haar man ingeruild voor haar minnaar. Ze heeft haar baan ingeleverd toen ze achttien jaar geleden haar eerste kind baarde (ze werkte bij een uitgeverij). “Ik wil dolgraag fulltime moederen en we hebben mijn salaris niet echt nodig. Mijn man verdient genoeg”, zei ze indertijd. Nu heeft ze drie kinderen, een alimentatie van vijfduizend euro (tweeduizend voor de kinderen, drieduizend voor haarzelf).

Haar ex bijt op een houtje, zij woont in een fijn huis, rijdt in een auto en slijt haar dagen met zorgen voor de kinderen die op de middelbare school zitten, shoppen, het huishouden en haar nieuwe passie: hardlopen. Als je haar ex vraagt waarom hij dat pikt en zoveel betaalt, zegt hij: “Als ik daarover klaag, dreigt ze meteen dat ik de kinderen nooit meer zie. Reken maar dat ze daartoe is staat is. Haar levensonderhoud betalen is de prijs die ik betaal voor een goede omgangsregeling met mijn dochters.” Als je Julie vraagt of er niet iets scheef is aan de huidige situatie, zegt ze vrolijk: “Hoe bedoel je, ik heb er toch recht op? Twaalf jaar lang!”

Ik zweer het je: het kost me moeite zo’n vrouw niet te wurgen.

Marie (48) was zo kwaad toen haar man haar verliet voor een vrouw die niet hele dagen tegen hem tierde, dat ze onmiddellijk ontslag nam. “Hij mag voortaan in mijn levensonderhoud voorzien”, zegt ze triomfantelijk. “Ik zal er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat-ie nooit een normaal leven kan opbouwen met die trut.” Voor de goede orde: Marie had een goede baan en bracht elke maand rond de vierduizend euro netto in. Tegen de rechter heeft ze gezegd dat ze een burn-out heeft door de scheiding en daarom gedwongen was haar job op te geven. De rechter in kwestie had welwillend geknikt en haar man tot 2500 euro alimentatie veroordeeld. Mevrouw moet immers wel kunnen leven zoals ze gewend was.

Die Marie, een slimme meid raakt op tijd haar baan kwijt.

Nu ik toch aan het razen ben: toen Femke (52) na achttien jaar huwelijk – hun dochter had net eindexamen gedaan – haar man kwijtraakte, besloot hij genereus dat zij hun huis mocht houden. Een heerlijke twee-onder-een-kapwoning waarvan de hypotheek nagenoeg was afbetaald. Hij voelde zich zo schuldig dat hij haar in de steek liet, dat hij aanbood haar duizend euro per maand partneralimentatie te betalen. Samen met Femkes WAO-uitkering (ze heeft al jaren zo’n rugpijn dat ze niet kan werken), zou ze een mooi bedrag hebben om van te leven. De kosten van de studie van hun dochter, wilde hij met haar delen. Femke vond het echter een fooi, die duizend piek.

Haar rugpijn verdween op wonderbaarlijke wijze – elke dag snelde ze naar de bank om het maximumbedrag van vijfhonderd euro van hun gezamenlijke rekening te pinnen. Al snel stond die tienduizend in het rood. Ze nam een advocaat in de hand (pro deo) en eiste dat haar man elke maand vijftienhonderd overmaakte van de drieduizend euro die hij netto verdiende. De zaak kwam voor de rechter. Haar eis werd afgewezen. Femke ging in hoger beroep. En nog een keer. Uiteindelijk werd haar ex gedwongen elke maand duizend euro aan haar over te maken – precies wat hij dag één had voorgesteld. Ook moest hij de roodstand van hun en/of rekening vereffenenen. Haar proceskosten: nul euro. Die van hem: € 24.000. Tot de dag van vandaag kan hij geen kant op omdat hij tot zijn nek in de schulden zit.

Hela dames, word eens wakker. Het is 2018. Is het niet een beetje belachelijk om je echtgenoot als riante levensverzekering te zien?

Voordat ik word overladen door woedende reacties: IK HEB HET NIET OVER KINDERALIMENTATIE – het is volkomen logisch dat een vader bijdraagt in de kosten van zijn kroost. En nee, ik heb het ook niet over vrouwen die nog nooit hebben gewerkt en van wie redelijkerwijze niet kan worden verwacht dat ze ooit nog een baan vinden. Ik heb het heel gewoon over gezonde dertigers, veertigers, vijftigers, recht van lijf en reden, met een goede opleiding en genoeg capaciteiten om zelf hun boontjes te doppen.

Zelf ben ik gescheiden toen mijn zoon tien weken was. Mijn man was tijdens mijn zwangerschap verliefd geworden op een ander. Mijn toekomstbeeld waarin ik gezellig een beetje zou freelancen en voor ons kind zorgen, viel in duigen. Alsof die tijd al niet verdrietig en verwarrend genoeg was, kreeg ik de krankzinnigste adviezen. “Meid, ga lekker in de bijstand.” En: “Laat hem maar lekker bloeden, die klootzak. Als ik jou was zou ik hem leegzuigen.” Ik was echter een rechtgeaarde dochter van de feministische golf die in de jaren zeventig en tachtig Nederland overspoelde en voer mijn eigen koers. Afhankelijk worden van een vent die vreemdgaat als zijn vrouw zwanger is, ik piekerde er niet over.

Ik ben naar mijn oude baas gestapt en kreeg mijn baan terug. Daarna heb ik mijn zus en schoonzus gevraagd of ze voor de baby wilden zorgen. Een crèche kon ik toen nog niet betalen; het eerste jaar na de geboorte van mijn zoon verdiende ik welgeteld veertienhonderd gulden. Daarbij kwam 175 gulden kinderalimentatie. Ik kon van dat bedrag net een huis huren, vaste lasten betalen, eten kopen en in een kleine auto rondrijden. Eén dag per week mocht ik thuiswerken. Toen mijn kind vier was, werd dat de woensdag zodat ik hem heen en weer kon rijden naar voetbal. Ik redde het prima en heb tot mijn zoon op kamers ging, fulltime gewerkt. Daarna ben ik alsnog gaan freelancen. Nooit heb ik mijn hand op hoeven houden.

Kom daarom bij mij niet aan met verhalen over hoe druk je het hebt als single moeder en huisvrouw. Kom op zeg, wie zegt dat je ’s avonds geen was in de machine kunt gooien en met de stofzuiger door het huis kunt wandelen? Naar Europese maatstaven is de arbeidsdeelname van vrouwen in Nederland met 71,5% zeer hoog. Maar dat cijfer lijkt mooier dan het is: 75% daarvan werkt in deeltijd. En slechts de helft van die vrouwen is economisch zelfstandig. Dit houdt in dat ze een baan hebben waarmee ze zichzelf financieel kunnen bedruipen. De andere 50% studeert nog, ontvangt een uitkering – meestal wegens arbeidsongeschiktheid – of heeft een parttime baan waarmee minder dan bijstandsniveau wordt verdiend.

Stap de eerste de beste rechtbank binnen en je ziet het gebeuren: in verreweg de meeste gevallen wordt de man nog altijd automatisch als de hoofdkostwinner gezien. Als de financiële uitgaven op een rijtje worden gezet, komen eerst de kinderen en dan de moeder op het lijstje voor. Papa is de sluitpost.

Verreweg de meeste kerels verdwijnen naar een huurflatje, slapen bij vrienden of trekken weer bij hun ouders in. Van het beetje geld dat resteert na kinder- en partneralimentatie kunnen ze vaak onmogelijk een eigen leven opbouwen. De oude pannen uit hun studietijd en hun scheerapparaat worden door ex-lief nagestuurd, zij houdt de loungebank en de rest. De man is de klos. Bij hem wordt naar zijn ‘verdienvermogen’ gekeken, terwijl de vrouw niet kan werken ‘omdat ze dat al zo lang niet heeft gedaan’. Ach gossie, die arme vrouwen toch. Als ik er zelf toevallig niet een was, zou ik bijna medelijden met ze krijgen.

Veel te vaak worden vrouwen nog altijd afgeschilderd als zielenpieten die dag en nacht ploeteren, terwijl hun vermaledijde ex flierefluitend door het leven stapt. Een beeld dat in de meeste gevallen totaal niet klopt met de feiten, maar waar wij ons heerlijk in kunnen wentelen. Natuurlijk zijn er vrouwen die berooid achterblijven, maar het wordt tijd dat we ook de andere kant eens willen zien. Tijd dat we stoppen met onze zogenaamde rechten opeisen en onze exen kaalplukken. Hup, aan het werk. Net als de rest van de wereld.

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN