Helemaal blij toog Miriam met haar onvolprezen verloofde naar de kringloopwinkel om daar eens lekker tussen de rotzooi te struinen. Wat volgde was een grote teleurstelling.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
JP en ik togen afgelopen zaterdag naar de kringloopwinkel. Ik wilde een aftands houten bureautje dat ik met een likje verf, wat ducttape en wat gupa (kneedbaar hout) om kon toveren tot het pronkstuk van mijn huis. JP zocht vierkante bijzettafeltjes om iets op te zetten. Het werd één grote deceptie. We reden door de polder naar de Emmaus kringloopwinkel in Langeweg.
Bij kringloopwinkels denk ik niet meteen aan verkeersregelaars. Toen we het dorp binnenreden en door een verkeersregelaar een kant op werden gedirigeerd volgden wij dan ook verbaasd zijn advies op. Het werd nog spannender toen wij uiteindelijk aan de andere kant van het dorp onze auto hadden geparkeerd, ons door het dorpje laveerden en net op tijd waren om mee te maken dat onze verkeersregelaar met de dood werd bedreigd door een bezoekster:
‘Mevrouw. Ik regel hier het verkeer. Dat is wat ik doe. U hebt zich aan mijn aanwijzingen te houden!’
‘Joh tyfushond. Rot op met je oranje pakje. Wie denk jij godver dat jij bent gek…’
Toen moest onze speurtocht naar het aftandse bureautje en de bijzettafeltjes nog beginnen.
De laatste keer dat ik kringloopwinkels afspeurden waren er altijd wel meubeltjes of voorwerpen waarvan mijn hartje sneller ging kloppen. Urenlang kon ik struinen door de enorme bergen ouwe meuk in de hoop op iets waardevols dat ik voor een habbekrats op de kop kon tikken. Dit keer niet. We liepen de tot kringloopruimte omgebouwde kerk binnen en werkelijk alles was keurig gesorteerd. De vitrinekasten stonden bij de vitrinekasten, de bankstellen bij de bankstellen, elk voorwerp was voorzien van een prijs en alles was lelijk. Ik moest even slikken. Waar waren de pareltjes? Die mooie antieke bijzettafeltjes die geen enkele nazaat wilde erven? Spiegels waar het weer in zat? Formica eetkamerstoelen die ooit elke boerenkeuken onmiddellijk ‘modern’ maakten?
We werden als makke schapen door de ruimtes gedirigeerd. Het leek verdomme Ikea wel. Elke ruimte had zijn of haar eigen thema. Dit leek in niets op wat ik voor ogen had. Alles was al uitgezocht, gesorteerd en schoongemaakt. We bereikten de kledingafdeling. Gelukkig stonk het er. Dat is wat ik mij nog herinner van vroeger. Die heerlijk penetrante lucht die ‘hoop’ moest voorstellen. De hoop dat je ergens een geweldig kledingstuk zou vinden. Vroeger, toen ik voor zeven gulden nog een slecht riekende Levi’s 501 op de kop tikte. Even in de wasmachine en hij rook weer lekker fris. Een kalfsleren jasje met wat vlekjes hier en daar voor vijftien gulden. Met een beetje schoensmeer friste je het weer op.
Het hing hier bommetje vol. Niet op stapels waar je door heen kon rausen maar keurig aan kledingrekken. Alles gesorteerd op kleur, soort en maat. Ik trok hoopvol een wit overhemd uit de rekken. Het was mijn maat en hij zag er nog prima uit. Ik staarde verbaasd naar het prijskaartje. Wat een commerciële kutwinkel. Langzaam drong het tot mij door: sinds de opkomst van goedkope winkelketens is tweedehands een ander woord voor meuk. Niks tweedehands. Gewoon de troep van een ander. Het overschot van een ander. Het teveel van de ander. De overconsumptie. Onze overconsumptie. Ook de mijne.
Toen JP en ik somber naar de uitgang liepen waren de verkeersregelaars nog aan het werk. Gelukkig scheen de zon.
LEES OOK: Wat ik wil zeggen tegen de mevrouw van de biologische winkel
