Mireille (52) wil alle politici die geen idee hebben hoe groot de problemen zijn in de zorg, door elkaar rammelen. ‘Hoe moeilijk kan het zijn?’
“Als ik beleidsmakers hoor praten over veranderingen in de zorg, wil ik ze door elkaar rammelen. Een of andere welzijnswerker heeft verzonnen dat ouderen in een verpleegtehuis in staat moeten worden gesteld om te helpen met koken. Die is volgens mij nog nooit op zo’n locatie geweest. Het is leuk en lief bedoeld, maar voor veel bewoners is het al heel wat als ze nog zelf kunnen eten. Als ze aardappels konden schillen en hete pannen optillen, woonden ze nog wel thuis.
Er vliegen termen rond als ‘eigen regie’ en ‘zelfredzaamheid’. Ook weer goed bedoeld, maar we hebben het hier over een doelgroep die al ontredderd kan raken door een nieuwe zuster op de afdeling. Wat heeft die aan inzage in het elektronisch patiëntendossier? En wat als ze in hun zelfredzaamheid iets willen wat door gebrek aan personeel niet haalbaar is? De meesten wagen het niet eens te vragen om een glas water uit angst lastig te zijn, omdat ze ook wel zien dat het personeel de hele dag loopt te rennen.
Met een zeer oude en kwetsbare moeder die na acht jaar mantelzorg nu in een verpleegtehuis woont, acht ik mezelf een ervaringsdeskundige. De praktijk heeft niets weg van de zonnige brochures en websites waarop vrolijke bejaarden monter bloemschikken. De realiteit is dat alles elke dag strijd is. Een lichaam met vele gebreken. Volledig afhankelijk van anderen zijn. Na te zijn gewassen en aangekleed zo moe zijn dat ze het liefst meteen weer zou willen slapen. En ’s avonds in het donker zitten omdat ze niet bij de lamp kan en niet durft te bellen ‘want ze hebben het al zo druk’.
Ik begrijp dat het prettiger is leuke plannen te bedenken die niet gaan over poepen, plassen, voeren, katheters, doorligwonden en de totale machteloosheid van in een tillift hangen. En toch moeten eerst die dingen worden geregeld, voor we het over gezellig peultjes doppen kunnen hebben. Hoe moeilijk kan het zijn?
Waardeer het geweldige personeel dat nu al in de zorg werkt. Betaal ze fatsoenlijk, zorg dat er budget komt om meer van dit soort bikkels aan te nemen. Verbied meer dan één manager per instelling, zorg voor personeel in de praktijk, de klassieke handen aan het bed. Zodat er behalve zorg ook eens tijd eens voor een praatje of een ommetje, in plaats van alleen maar rennen, crises bezweren en billen afvegen.
Hebben Tweede Kamerleden geen oude kwetsbare ouders? Hoe kunnen er voor alles noodbudgetten zijn, maar niet voor ouderen en hun verzorgers? Hoe is het mogelijk dat er nog steeds peperdure consultants worden ingehuurd en adviescommies worden opgetuigd? Mensen in de praktijk kunnen in een kwartier uitleggen waar ze behoefte aan hebben en wat er moet gebeuren. Dit is een universeel onderwerp waar alle honderdvijftig Kamerleden achter zouden moeten staan. Het had allang geregeld moeten zijn. Hou op met praten over de zorg en DOE iets.”
Lees ook: ‘Ik ben niet langer zijn minnares, maar zijn mantelzorger’
