Iris (57) zorgt al jaren voor haar ouders, en vraagt zich af hoe lang ze dit nog vol zal houden. ‘Ik dank de hemel voor thuiszorg, maar twee keer per dag is echt niet genoeg.’
Lees ook: Miranda kreeg een erfenis en kocht een fijn huisje in Frankrijk
“Enig kind zijn heeft veel voordelen. Toen ik klein was vond ik het heerlijk alle aandacht van mijn ouders te krijgen. Een broer of zus heb ik nooit gemist, bij vriendinnetjes zag ik hoe druk het was en hoeveel ruzies er vaak waren.
Toen ik op mezelf woonde en later trouwde en kinderen kreeg, stonden mijn ouders altijd klaar om bij te springen: oppassen, klusjes in huis, koken, maar vaak ook financieel. Mijn man en ik hadden het met drie kleine kinderen niet altijd even breed en dan kochten mijn ouders bijvoorbeeld een tweedehandsauto voor ons. ‘Nu heb ik je het geld harder nodig dan na onze dood’, zei mijn vader als ik me bezwaard voelde. En altijd: ‘We doen het graag.’
Die tijd ligt achter ons. Mijn kinderen zijn volwassen, de hulp van mijn ouders hebben we niet meer nodig. Het is nu andersom. En ik durf bijna niet uit te spreken dat dat me erg zwaar valt. Mijn ouders zijn 87 en 89 en takelen snel af. Ze kwakkelen al langer, maar het begon erger te worden toen mijn moeder drie jaar geleden haar heup brak. Ze kwam vrij snel weer thuis en moest lang revalideren. Mijn vader had de fysieke kracht niet meer om haar in en uit bed te helpen en de overbelaste thuiszorg kwam vaak erg laat. Mijn ouders wonen tien minuten rijden van mijn huis, dus ging ik er twee keer per dag heen om mijn moeder te helpen: voor mijn werk en ’s avonds. En dan bracht ik vaak maaltijden mee die ik thuis had gekookt, want mijn vader kan niet koken.
Toen mijn moeder weer wat op de been was, kreeg mijn vader reuma. Inmiddels heeft hij er zoveel last van dat hij soms ook niet uit bed kan komen en hele dag kromloopt van de pijn. Los van alles betekent dat ook veel ziekenhuisbezoeken, gesprekken met de huisarts, bellen met allerlei instanties over aanpassingen in huis en het invullen van talloze formulieren.
Daar komt bij dat pa begint te dementeren, maar niet slecht genoeg is om voor extra hulp in aanmerking te komen. Ik merk dat mijn moeders geheugen ook achteruitgaat. Als ik niet rond etenstijd langskom om te checken of ze wel iets binnenkrijgen, is de kans groot dat ze allebei niet eten. Ik heb het gevoel dat ik hun leven en dat van mij moet leven. Mijn man helpt ook, maar het grootste deel van de zorg komt op mij neer. De hele dag zit er van alles in mijn hoofd dat geregeld moet worden. Ik word vaak gebeld als ik aan het werk ben, ik moet zorgen voor extra boodschappen, er moeten financiële zaken geregeld, en daar komt dan nog de fysieke zorg bij. Ik dank de hemel voor de thuiszorg, maar er is meer nodig dan die een of twee keer per dag.
Vorige week verschoonde ik voor het eerst een luier bij mijn moeder. Daarna reed ik huilend naar huis – ik besef dat het bij lange na niet de laatste zal zijn. Voorlopig wonen ze nog wel thuis, en moeten ze nog verder aftakelen voor ze in aanmerking komen voor een plek in een verpleegtehuis. Tegenwoordig kom je daar niet zo snel in, nog los van het schuldgevoel dat ik daarover zou hebben. Ze hebben mij zo vaak geholpen en dan zou ik ze wegstoppen? Aan de andere kant: hoe lang hou ik dit nog vol?”
Lees ook: ‘Ik ben niet langer zijn minnares, maar zijn mantelzorger’
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
 zorgt al jaren voor haar ouders, en vraagt zich af hoe lang ze dit nog vol zal houden. 'Ik dank de hemel voor thuiszorg, maar twee keer per dag is echt niet genoeg.'){kind=link}